: ३६ : : मागशर : २४९६
वैराग्य संबोधन
(एक वैराग्यपत्रमांथी)
जीवंत चैतन्यने तेना ज्ञानशरीरथी जुदो करवा कोई समर्थ नथी.
क्षणिकप्रसंगोथी गभराईने दीन थई जवानुं आत्माने शोभतुं नथी.
* धैर्यवंत जीव गमे ते प्रसंगने खूब ज वैराग्यनुं कारण बनावीने साची
आत्मशांति प्राप्त करवा तरफ आत्माने वाळवो. संसार तो घणो जोयो,–पण सार कांई
न नीकळ्यो. तो हवे सार नीकळे एवुं करवा जेवुं छे. ज्यां शरीर अने पुत्र पण
आत्माना नथी त्यां बीजुं कोण आत्मानुं छे?–के जेने माटे जीवननो किंमती समय
आपीए?
* अहो, आवो सरस आपणो जैनधर्म ते आपणने डगले ने पगले परम
वीतरागता शीखवे छे. आत्मामां कोई अपार ताकात छे; ज्ञाननी–वैराग्यनी–आनंदनी
अपार ताकात आत्मामां छे; क्षणिक नाना प्रसंगोथी गभराईने दीन थई जवानुं
आत्माने शोभतुं नथी.
* ज्ञानी संतो पडकार करीने कहे छे के अरे वीर! तुं जाग! ऊठ! तारी प्रभुताने
संभाळ. तारुं चैतन्यजीवन हणाई नथी गयुं; जीवतो जागतो चैतन्यभगवान तुं छो,
त्रणलोकनी प्रतिकूळतानो ढगलो पण आत्माने तेना ज्ञानशरीरथी जुदो करवा समर्थ
नथी. गभरा नहीं, हताश न था.
* वीतरागतानी साधना वडे ज भवनो नाश थाय छे. एवी भावना माटे
संतपुरुषोनी समीप वसवुं ते सारुं छे; केमके त्यांना वातावरणमां वीतरागता ज घूंटाय
छे. संसारमां तो मोह ज घूंटाय छे; सत्संगमां मनमांथी संसारना विचारो छूटीने कोई
अनेरी शांति अनुभवाय छे. संसारथी संतप्त आत्माने साचा वैराग्य रसवडे सींचन
करीने ज्ञानीओना पंथे आगळ वधवुं,–ए ज आ असार संसारथी छूटवानो रस्तो छे.
संतोए खरूं ज कह्युं छे के–
‘सुखकी सहेली है अकेली उदासीनता; अध्यात्मनी जननी ते उदासीनता.’
(जमशेदपुरना भाईश्री धरमचंद नरभेराम कामाणीना स्वर्गवास प्रसंगना एक
वैराग्यपत्रमांथी आप आ लखाण वांची रह्या छो.) –सामे पाने चालु