इय णाऊण सदव्वे कुणह रई विरय इयरम्मि।।१६।।
આ જાણીને બન સ્વ–રત જીવ તું થા વિરત પરદ્રવ્યથી.
સ્વદ્રવ્યમાં રત જીવને સુગતિ થાય છે અને પરદ્રવ્યમાં રત જીવને દુર્ગતિ
વિરતિ કરો.
એટલે ભૂંડી પરિણતિ, અશુદ્ધ પરિણમન, તે સંસારનું કારણ છે. માટે
શુદ્ધજ્ઞાનમય સ્વદ્રવ્યનો આશ્રય કરવો, ને પરદ્રવ્યનો આશ્રય છોડવો,–એ
મોક્ષનો માર્ગ છે, એ જૈનસિદ્ધાંતનો સાર છે.
સ્વદ્રવ્યનો આશ્રય છે, ને બંધભાવમાં પરદ્રવ્યનો આશ્રય છે.
છે–હું આને મારું–એવો અશુભ અધ્યવસાય, અથવા હું આને બચાવું–એવો શુભ
અધ્યવસાય–તે ક્્યારે થાય?–કે સામે તેવા જીવનું અસ્તિત્વ હોય, ને જીવ તેનો
આશ્રય કરે ત્યારે એવી બુદ્ધિ થાય કે હું આ જીવને મારું અથવા હું આને બચાવું.
સામે કોઈ જીવનું અસ્તિત્વ જ ન હોય, તો તેના આશ્રય વગર એવો મારવાનો
કે જીવાડવાનો અભિપ્રાય ક્્યાંથી થાય? વંધ્યસુતને હું મારું, કે આકાશ ફૂલને હું
ચૂંટું એવો ભાવ કોઈને થતો નથી કેમકે સામે તેવી વસ્તુનું અસ્તિત્વ જ નથી.