તો અનંતા ચૈતન્યનિધાન અને પરમ આનંદ ભરેલાં છે. જ્ઞાનસ્વરૂપ આત્મા શેમાં રહ્યો
છે? કે પોતાના સ્વસંવેદનરૂપ જે જાણનક્રિયા–અનુભવક્રિયા, તેમાં તે રહેલો છે; રાગાદિ
જે બંધનની ક્રિયા છે તેમાં આત્મા રહેલો નથી. આત્મા તો પ્રભુ છે, તે રાગમાં વિકારમાં
કેમ રહે? પોતાની આવી પ્રભુતાનો પાનો ચડવો જોઈએ, તેના પ્રેમનો ઉત્સાહ આવવો
જોઈએ. જેમ પુત્ર પ્રત્યે માતાને પ્રેમ આવે છે તેમ પોતાના ચિદાનંદસ્વભાવ પ્રત્યે ધર્મીને
પરમ ઉત્સાહ આવે છે.
અનુભવમાં આવે છે. રાગમાં આત્મા તન્મય નથી એટલે તેના આધારે આત્મા
નથી, ને તેના વડે આત્મા જણાતો નથી. માટે રાગને એકકોર મુકીને જ્યારે
અંતર્મુખ જ્ઞાન વડે અનુભવ કરે છે ત્યારે આત્મા જણાય છે. આવી અનુભવદશા
વગર આત્મા જણાય નહીં, અનુભવદશા તે પર્યાય છે, તેના આધારે આત્મા છે એમ
કહ્યું; એટલે રાગ એકકોર જુદો રહી ગયો. આવું ભેદજ્ઞાન તે મોક્ષનું કારણ હોવાથી
અભિનંદનીય છે, અને તે આનંદના અનુભવ સહિત છે. ધર્માત્માની આવી
અનુભવદશાને યાદ કરીને ગુરુદેવે તેનો મહિમા કર્યો હતો.
બંનેના વેદનની જાત એક જ છે. રાગથી ભિન્ન આનંદનું જેમાં વેદન ન હોય તે
આત્માનો ધર્મ નથી. જેમ શરીર અને આત્મા એક નથી, જુદી જાત છે, તેમ રાગ અને
જ્ઞાન બંને એક નથી, બંનેની જુદી જાત છે. એવું ભેદજ્ઞાન કરવું તે ધર્મ છે.
થઈ હતી; તેમજ બાળકોની ધાર્મિક ભાવનાઓ રજુ થઈ હતી. પ્રથમ મંગલાચરણમાં
જૈન બાળપોથીનું એક કાવ્ય ગવાયું હતું. જૈન–પાઠશાળા દ્વારા બાળકો કેવા ઉત્તમ
સંસ્કાર મેળવી શકે છે તે જોઈને આનંદ થયો. સાથે થોડો રંજ પણ થાય છે કે મોટા
ભાગના ગામોમાં હજી પણ જૈન પાઠશાળા ચાલતી નથી.–બાળકોની ઉન્નતિ માટે
આપણો સમાજ ક્્યારે ધ્યાન આપશે?