: ૧૬ : આત્મધર્મ : શ્રાવણ : ૨૪૯૬
પવનની બાધા વગર જલે છે, તેમ મુનિનાં અંતરમાં રાગરૂપી પવન વગરનો
ઉત્તમ ધ્યાનદીપક પ્રકાશે છે.
૧૨૪. હે જીવ! તું પંચપરમેષ્ઠિ–ગુરુને ધ્યાવ,–કે જેઓ ચાર મંગલ–શરણ તથા લોકોત્તમરૂપ
છે, નર–સુર અને નભચર વડે પૂજિત છે, આરાધનાના નાયક છે અને વીર છે.
૧૨૫. વિમલ અને શીતળીભૂત એવા જ્ઞાનમય જળને પામીને ભવ્ય જીવ શુદ્ધ ભાવવડે
વ્યાધિ–જરા–મરણ અને વેદનારૂપ દાહથી મુક્ત થઈને શિવરૂપ થાય છે.
૧૨૬. જેમ બીજ બળી જતાં પૃથ્વી પર અંકુરા ફૂટતા નથી તેમ ભાવશ્રમણોને કર્મબીજ
બળી જતાં ભવરૂપી અંકુરા ફૂટતા નથી.
૧૨૭. ભાવશ્રમણ તો સુખને પામે છે અને દ્રવ્યશ્રમણ દુઃખને પામે છે;–આમ બંનેનાં
ગુણ–દોષને જાણીને હે જીવ! તું શુદ્ધભાવથી સંપન્ન થા.
૧૨૮. ભાવશ્રમણો તીર્થંકર–ગણધરાદિના અભ્યુદયની પરંપરાસહિત સુખને પામે છે–
એમ સંક્ષેપથી જિનદેવે કહ્યું છે.
૧૨૯. જેઓ ઉત્તમ દર્શન–જ્ઞાન–ચારિત્રવડે શુદ્ધ–ભાવસહિત છે અને માયા જેમને
અત્યંત નષ્ટ થઈ ગઈ છે તે શ્રમણો ધન્ય છે, તેમને સદા ત્રિવિધે નમસ્કાર હો.
૧૩૦–૧૩૧. જેણે જિનભાવના ભાવી છે તે ધીરપુરુષો, કિંનર–કિંપુરુષ આદિ દેવોએ કે
વિદ્યાધરોએ વિક્રિયા કરેલી અતૂલ ઋદ્ધિ વડે પણ મોહિત થતા નથી.
–તોપછી, ઉજ્વલચિત્તવાળા જે મુનિધવલ પરમસુખરૂપ મોક્ષને જાણે છે–
દેખે છે અને ચિંતવે છે તેઓ, દેવ–મનુષ્યના અલ્પસારવાળા (અસારતૂચ્છ)
સુખોમાં મોહિત કેમ થાય?
૧૩૨. જ્યાં સુધી વૃદ્ધાવસ્થા આક્રમણ ન કરે, તથા રોગરૂપી અગ્નિ જ્યાં સુધીમાં આ
દેહકૂટિરને દગ્ધ ન કરે અને ઈન્દ્રિયબળ ક્ષીણ ન થઈ જાય ત્યાં સુધીમાં હે જીવ!
તું આત્મહિત કરી લે.
૧૩૩. હે મુનિવર! મન–વચન–કાયના યોગથી નિત્ય છ–જીવકાયની દયા કરો તથા
(પાપનાં) છ સ્થાનોને પરિહરો, અને અપૂર્વ મહાસત્ત્વને ભાવો.
૧૩૪. હે જીવ! અનંત ભવસાગરમાં ભમતાં ભોગ–સુખને માટે તેં સકલ જીવોના
દશવિધ પ્રાણનું ત્રિવિધે ભક્ષણ કર્યું.
૧૩૫. હે મહાજશ! એવા પ્રાણીવધથી તું ચોરાશીલાખ યોનિમધ્યે ઉપજતો–મરતો
નિરંતર દુઃખને પામ્યો.
૧૩૬. હે મુનિ! કલ્યાણસુખની પરંપરા માટે ત્રિવિધ શુદ્ધિથી પ્રાણી–ભૂત–સત્ત્વ સર્વે
જીવોને અભયદાન દ્યો.