: શ્રાવણ : ૨૪૯૬ આત્મધર્મ : ૩૩ :
આકાશમાં આવું રમણીય જિનમંદિર,–તે દેખીને રાજાને એવો વિચાર આવ્યો કે હું પણ
મારા રાજ્યમાં આવું જ મંદિર બનાવીશ–આમ વિચારીને તે મંદિરનું ચિત્ર કરી લેવા
તેણે તૈયારી કરી. પણ રાજાએ હજી તો કલમ હાથમાં લીધી ત્યાં તો વાદળાં વીખરાઈ
ગયા ને તે અદ્ભુત મંદિરની રચના અદ્રશ્ય થઈ ગઈ.
રાજા તો આ દેખીને દિંગ થઈ ગયો...અરે! આવો અસ્થિર સંસાર! સંયોગ
આવા ક્ષણભંગુર! આ રાજપાટ–રાણી–શરીર એ બધા સંયોગો પણ આ વાદળાં જેવા જ
અસાર અને વિનાશિક છે. અરે, આવા અસ્થિર ઈન્દ્રિયવિષયોમાં દિનરાત મચ્યા રહેવું–
તે જીવને શોભતું નથી. આ શરીર ક્ષણભંગુર છે ને ભોગો તો દુઃખ દેનારા જ છે. જેણે
પોતાનું હિત કરવું હોય તેણે આવા ભોગોના મોહમાં જીવન ગુમાવવું યોગ્ય નથી. જેમ
આ વાદળાં ક્ષણનાય વિલંબ વગર વીખરાઈ ગયા, તેમ હું પણ હવે તો ક્ષણનાય વિલંબ
વગર આ સંસાર છોડીને મુનિ થઈશ ને આત્મધ્યાન વડે કર્મનાં વાદળાંને વીખેરી
નાંખીશ.
–આ પ્રમાણે અત્યંત વૈરાગ્યપૂર્વક રાજપાટ છોડીને અરવિંદ રાજા વનમાં ચાલ્યા
ગયા ને દિગંબર ગુરુ પાસે દીક્ષા લઈને મુનિ થયા. તે અરવિંદમુનિરાજ આત્માનું સાધન
કરે છે ને દેશોદેશ વિચરે છે; અનેક તીર્થોની યાત્રા કરે છે ને અનેક જીવોને પ્રતિબોધે છે.
ધન્ય મુનિરાજ! (આવતા અંકમાં હાથીને સમ્યગ્દર્શન થવાના પ્રસંગનું અદ્ભુત–
આનંદકારી વર્ણન જરૂર વાંચો.)
હું છું આનંદધામ
સમ્યગ્દર્શન થતાં આનંદનો અનુભવ
થયો, ત્યાં નિઃશંકપણે ધર્મી જાણે છે કે
આવો આખોય આનંદ તે હું છું. જ્યાં
પોતાનો આનંદ પોતામાં દેખ્યો, એનો
સ્વાદ ચાખ્યો, ત્યાં પરમાં ક્યાંય
સુખબુદ્ધિ જ્ઞાનીને રહેતી નથી; પોતાના
આનંદધામ તરફ જ વૃત્તિનો વેગ વહે
છે.
થાક નહીં પણ ઉત્સાહ
સ્વભાવ સમજવાના ઉદ્યમમાં તને થાક
લાગે છે ને પરભાવમાં તને થાક નથી
લાગતો,–પણ અરે ભાઈ! સ્વભાવને
સાધવો એમાં થાક શા? એમાં થાક ન
હોય, એમાં તો પરમ ઉત્સાહ હોય, એ તો
અનાદિના થાક ઉતારવાના રસ્તા છે.
મુમુક્ષુને તો પરભાવમાં થાક લાગે ને
સ્વભાવ સાધવામાં પરમ ઉત્સાહ જાગે.