तेने पोताने राग अने ज्ञाननुं भेदज्ञान ज नथी, तेथी बीजामां पण ते राग अने
ज्ञानधाराने जुदा देखी शकतो नथी. स्वभावना अवलंबने काम करनारी ज्ञानधारा,
राग वगरनी शुद्ध छे, अने ते मोक्षनुं कारण छे. द्रव्य त्रिकाळ शुद्ध, अने पर्याय पण
तेना अवलंबने शुद्ध,–आवा द्रव्य पर्याय अभेद छे. सम्यग्द्रष्टि ध्रुवना ध्येये निर्मळ
पर्यायरूपे परिणम्यो त्यां राग तेना विषयमां न रह्यो. ध्रुवना अवलंबने थयेली
निर्मळपर्याय रागरहित ज कार्य करे छे. स्वपरिणति छे ते परपरिणतिथी रहित ज छे.
चोथा गुणस्थानथी पण जेटली स्वभावमां एकाग्रतारूप स्वपरिणति छे तेमां समस्त
रागादि परपरिणतिनो अत्यंत अभाव छे. शुद्धतामां अशुद्धता केवी? वीतराग
मोक्षमार्गमां राग केवो? रागमां राग छे, ते समये ज धर्मीनी स्वपरिणति तो राग
वगरनी ज छे. राग होवा छतां तेने अभूतार्थ करीने, भूतार्थ स्वभावना अवलंबने
धर्मीनी सम्यग्दर्शनादि निर्मळपरिणति रागनो अभाव करती मोक्ष तरफ दोडी जाय छे.
आवा ज्ञान वगर एकली शास्त्रभाषाथी चर्चा करवा जाय तो पार नहीं आवे; अंदरमां
अनुभवगम्य करी ल्ये तो ज पत्तो खाय तेम छे. भाषावडे पत्तो न खाय. भाषाज्ञान ते
ज्ञान नथी, अंतरनी ज्ञानचेतनाथी प्रगटेलुं ज्ञान ते ज साचुं ज्ञान छे.
ज्ञानपर्याय होय तेटलुं ज ज्ञान विद्यमान छे; बाकीनुं विच्छेद छे. भले शब्दोमां लखेलुं
पड्युं होय पण तेनो भाव जाणनारा जीवो न होय तो ते ज्ञानने विद्यमान कहेता नथी.
ज्ञान तो आत्माना आश्रये छे, कांई शब्दोना आश्रये नथी.
नथी; तेने बंध–मोक्ष पण नथी. बंध–मोक्ष पर्यायमां छे, आखो जीवस्वभाव बंध–
मोक्षरूप नथी.