करीने बारमा स्वर्गमां देव थयो छे–तेनुं नाम शशिप्रभदेव. ते स्वर्गनी दिव्य विभूति
देखीने आश्चर्य पाम्यो अने अवधिज्ञानथी जाण्युं के में पूर्वे हाथीना भवमां धर्मनी
आराधना सहित जे व्रत पाळ्यां तेनुं आ फळ छे, आम जाणीने तेने धर्म प्रत्ये विशेष
बहुमान थयुं, पूर्व भवमां आत्मज्ञान देनार मुनिराजनो उपकार फरी फरीने याद कर्यो;
अने पछी स्वर्गमां बिराजमान शाश्वत जिनबिंबनी पूजा करी. देवलोकनी ए रत्नमय
शाश्वत वीतराग मूर्तिने देखतां ज ते अतिशय आनंद पाम्यो, ने आवो ज मारो आत्मा
छे–एम भावना करी. ते असंख्यात वर्षो सुधी देवलोकमां रह्यो; ते दरमियान अनेकवार
पंचमेरु तथा नंदीश्वर द्वीपना शाश्वता जिनमंदिरोनी पूजा करी, स्वर्गमां बीजा केटलाय
सम्यग्द्रष्टि देवो हता, तेमनी साथे धर्मनी चर्चा वडे ते पोताना श्रद्धा–ज्ञानने पुष्ट करतो
हतो. माणसनी जेम तेने दररोज भूख न लागे, सोळहजार वर्ष वीत्या त्यारे तेने
खावानी ईच्छा थई, अने मनमां अमृतनुं चिंतन कर्युं त्यां तो भूख मटी गई. आठ
महिने एकवार ते श्वास लेतो हतो. तेने चोथी नरक सुधीनुं अवधिज्ञान हतुं अने
त्यांसुधी ते विक्रिया करी शकतो हतो. एनुं रूप दिव्य हतुं ने देव–देवीनो ठाठमाठ वैभव
अपार हतो. असंख्य वर्ष सुधी आवा देवलोकना वैभव वच्चे रहेवा छतां ते जीव
आत्मज्ञानने भूल्यो न हतो. बाह्य वैभवथी भिन्न पोताना चैतन्यवैभवने ते जाणतो
हतो. तेने बहारमां अनेक प्रकारनां कल्पवृक्ष पासेथी सुखसामग्री मळती हती, ने
अंदरमां पोताना चैतन्य–कल्पवृक्षना सेवनथी ते साचुं सुख अनुभवतो हतो. जुओ तो
खरा, जैनधर्मना प्रतापे एक पशु पण देव थयो, ने थोडा वखतमां तो ते भगवान
थशे! अहा, जेना प्रतापे पशु पण परमात्मा बनी जाय छे–एवा जैनधर्मनो जय हो.
आपणे पण संसारथी छूटीने परमात्मा बनवा माटे जैनधर्ममां कहेला आत्मानुं स्वरूप
ओळखवुं जोईए.
धर्मना चिंतनमां पोतानुं चित्त लगाव्युं; देहथी आत्मा भिन्न छे–एम तो ते जाणतो ज
हतो, ने स्वर्गना ठाठ–माठमां तेणे कदी सुख मान्युं न हतुं, एटले स्वर्ग छोडीने