ग्रह्यां ने छोडया पण तारा संसारनो अंत न आव्यो;– क्षणे क्षणे तुं भावमरणे दुःखी छे;
माटे हवे तो ते भावमरणथी बचवा तुं जिनभावना भाव; जिनभावना वडे
सम्यक्त्वादि प्रगट कर. ‘जिनभावना’ कहेतां पोताना शुद्ध आत्मानी सन्मुख थईने
तेमां एकाग्रता; तेना वडे शिवपुरीनो पंथ सधाय छे.
संसारमां ते घणां तीव्र दुःखो भोगव्यां. तेमां पण सात नरकमां दारुण–भीषण ने
असह्य दुःखो घणा लांबाकाळ सुधी तें भोगव्या. भाई! हवे विचार तो कर के
आवा दुःखोथी आत्मानो छूटकारो केम थाय? ‘भाव’ एटले सम्यग्दर्शनादि, तेना
वगर आवा दुःखो जीव पामे छे; माटे हे जीव! हवे तुं जिनभावना वडे
सम्यग्दर्शनादि भावने प्रगट कर.
वर्षथी मांडीने तेत्रीस सागरोपम जेटला असंख्यात वर्षो सुधी जीव तीव्र दुःख पामे
छे. आनंदधाम तो पोतामां छे–पण एनी सामे पोते जोता नथी. आत्माने भूलीने
अनंतकाळ केवा दुःखमां गुमाव्यो, ने हवे तेनाथी छुटवा शुं करवुं तेनो आ ईतिहास
छे. जिनभावना वगर दुःख पाम्यो, माटे हवे अत्यंत उद्यम वडे जिनवर जेवो
पोतानो शुद्ध आत्मा ओळखीने तेनी भावना कर. आवी जिनभावना वडे तुं
जिनपदने पामीश.
जीवे पूर्वे एकक्षण पण नथी भावी; मिथ्यात्वादि भावोने ज भाव्या छे, सम्यक्त्वादिरूप
परिणति करीने ते भावने कदी भाव्या नथी. माटे हे जीव! हे मोक्षनगरना पथिक! हवे
तो तुं आवो अपूर्व आत्मस्वभाव सांभळीने तेनी भावना कर; भावना एटले तेमां
एकाग्रतारूप भाव प्रगट कर जेथी तारा आत्मामां अपूर्व आनंदरूप नवुं वर्ष बेसे, ने
अनंतकाळमां नहि प्रगटेलुं परम सुख तने प्राप्त थाय. आनुं नाम मंगल दीवाळी ने
आ अपूर्व बेसतुं वर्ष.