भामंडलनी मनोवृत्ति तेनुं उदाहरण छे. ते भामंडळ राजा एम विचारे छे
के–में आ शरीरने सुखेथी पाळ्युं छे तेथी हजी थोडा दिवस राज्यसुख
भोगवी लउं; कल्याणना कारणरूप एवी चारित्रदशाने पछी धारण करीश.
आ काम–भोग छोडवा कठण छे, तेनाथी मने जे पाप बंधाशे तेने हुं पछी
घडतां–घडतां ते भामंडले सेंकडो वर्षो विषयभोगोमां वीतावी
दीधा.....परंतु आयुष्यनो अंत नजीक आवे छे–एनो विचार न कर्यो.
आत्महित पछी करीश पछी करीश–एम करतां, अंते एकाएक वीजळी
पडवाथी ते सातखंडा महेलमां सूतांसूतां ज मरण पाम्यो...प्रमादने कारणे
आत्महित साधी न शक््यो.
ते एकक्षण पण चेन पामतो नथी. माथे मृत्यु भमी रह्युं छे–तेनुं तेने
आत्महित करतो नथी, ने अनेकविध कल्पनाओ वडे खराब कर्मोने बांधे
छे. धन, युवानी, जीवन–ए बंधुय अस्थिर छे; तेने अस्थिर जाणी, भिन्न
जाणी तेमां सुखनी कल्पना छोडी, हे जीव! तुं आत्मकल्याण कर. जेथी
तारो आत्मा भवसागरमां न डूबे. हथेलीमां आवेलुं आ मनुष्यरत्न तुं
नकामुं गुमावीश मा. समस्त लौकिक कार्योने निरर्थक जाणी, दुःखरूप
ईन्द्रियविषयोने छोडी परलोक सुधारवा माटे तुं परम श्रद्धापूर्वक
जिनशासनने सेव ने आत्महित कर.