मंत्रीओ दुष्टभावे कहेवा लाग्या के महाराज! आ जैनमुनिओने कांई ज्ञान नथी तेथी
तेओ मौन रहेवानो ढोंग करे छे.! –ए प्रमाणे निंदा करता करता तेओ जता हता, त्यां
रस्तामां श्रुतसागर नामना मुनि मळ्या, तेमनाथी मुनिसंघनी निंदा सहन न थई तेथी
तेमणे मंत्रीओ साथे वादविवाद कर्यो; ए रत्नत्रयधारक मुनिराजे अनेकांत–सिद्धान्तना
न्यायो वडे मंत्रीनी कुयुक्तिओनुं खंडन करीने तेने मौन करी दीधा. आम राजानी
हाजरीमां हारी जवाथी तेने अपमान लाग्युं.
एकाएक तेमना हाथ थंभी ज गया...रे! कुदरत आवी हिंसा देखी शकी नहीं; तलवार
उगामेलो हाथ एमने अद्धर रही गयो, ने तेमना पग पृथ्वी साथे चोंटी गया.
वगेरे मंत्रीओ रखडता–रखडता हस्तिनापुर नगरीमां जई पहोंच्या अने त्यां राजाना
मंत्री तरीके रह्या.
करता हता, तेमना एक भाई मुनि थया हता–एमनुं नाम विष्णुकुमार. तेओ
आत्माना ज्ञान–ध्यानमां मस्त रहेता. तेमने केटलीये लब्धिओ प्रगटी हती. पण तेमां
तेमनुं लक्ष न हतुं; तेमनुं लक्ष तो आत्मानी केवळज्ञानलब्धि साधवा उपर हतुं.
युक्तिथी तेने जीती लीधो. आथी खुश थईने राजाए तेने वचन मांगवा कह्युं, पण
बलिमंत्रीए कह्युं के ज्यारे जरूर पडशे त्यारे मांगीश.