: २४ : आत्मधर्म : आसो : २४९७
केम बगाडी? हवे आ पुत्रनुं पालनपोषण कोण करशे? एम कहीने तेमना पग पासे ज
बाळकने मूकीने ते तो चाली गई. ए बाळकनुं नाम वज्रकुमार. तेना हाथमां वज्रचिह्न
हतुं.
अरे! वन–जंगलमां बाळकनी रक्षा कोण करशे!
बराबर ते ज वखते दिवाकर नामनो विद्याधर राजा तीर्थयात्रा करवा नीकळेलो,
ते मुनिने वंदन करवा आव्यो; अने अत्यंत तेजस्वी एवा ते वज्रकुमार–बाळकने
देखीने तेडी लीधो. आवा पुत्ररत्ननी प्राप्ति थवाथी राणी पण खुशी थई. तेओ तेने
पोतानी साथे ज लई गया, अने पुत्रनी जेम पालन करवा लाग्या. भाग्यवान जीवोने
कोईने कोई योग मळी जाय छे.
वज्रकुमार युवान थतां पवनवेगा नामनी विद्याधरी साथे लग्न कर्या ने तेणे
अनेक राजाओने जीती लीधा.
थोडा वखते दिवाकर राजानी स्त्रीने एक पुत्र थयो. पोताना आ पुत्रने ज
राज्य मळे एवी ईच्छाथी ते स्त्रीने वज्रकुमार प्रत्ये द्वेष थवा लाग्यो. एकवार ते एम
बोली गई के अरे! आ कोनो पुत्र छे! ने अहीं आवीने हेरान करे छे!
ए सांभळतां ज वज्र्रकुमारनुं मन उदास थई गयुं. तेने खातरी थई के मारा
साचा माता–पिता तो बीजा छे. विद्याधर पासेथी तेणे बधी हकीकत जाणी लीधी. तेने
खबर पडी के मारा पिता तो दीक्षा लईने मुनि थया छे. तरत ज विमानमां बेसीने ते
मुनिराज पासे गयो.
ध्यानमां बिराजमान सोमद्रत्त मुनिराजने देखीने ते घणो प्रसन्न थयो, तेनुं
चित्त शांत थयुं, विचित्र संसार प्रत्ये तेने वैराग्य जाग्यो, अने जाणे के पिता पासेथी
धर्मनो वारसो मांगतो होय! तेम परम भक्तिथी वंदन करीने कह्युं: हे पूज्य देव! मने
पण साधुदीक्षा आपो! आ संसारमां आत्मा सिवाय बीजे क्यांय मने चेन पडतुं नथी.
दिवाकरदेवे तेने दीक्षा न लेवा घणुं समजाव्यो, पण ते वज्रकुमारे तो दीक्षा ज
लीधी; साधु थईने आत्मानुं ज्ञान–ध्यान करवा लाग्या, ने देशोदेश विचरीने
धर्मप्रभावना करवा लाग्या. एकवार तेमना प्रतापे मथुरानगरीमां धर्मप्रभावनानो
मोटो प्रसंग बन्यो. शुं बन्युं? ते जोवा आपणी कथाने मथुरा नगरीमां लई जईए.