पोतानुं जे सत्य ज्ञानस्वरूप छे तेनी ओळखाण जीवे कदी करी नहि तेथी तेनुं संसारभ्रमण
न मट्युं. अज्ञान टळीने आत्मानी ओळखाण केम थाय तेनी आ वात छे.
आत्मा तेनाथी अत्यंत जुदो, सुखरूप, सदा सर्वज्ञस्वभावी पवित्र छे.
ने ते भूतार्थ छे. रागादिभावो तेमां अभूतार्थ छे. शुद्धनयना अनुभवमां रागादि छे ज
नहि; गुण–पर्यायना भेद पण ते अनुभवमां नथी. भेदना विकल्परहित एकाकार
ज्ञायकवस्तुनो अभेदअनुभव ते सम्यग्दर्शन छे, ने तेनी साथे चैतन्यनो अतीन्द्रिय आनंद
छे. ते अतीन्द्रिय आनंदना स्वाद पासे तो आखी दुनिया लूखीलस जेवी लागे. आवा
चैतन्यनी अनुभूतिमां भेद देखाता नथी माटे तेने अभूतार्थ कह्या छे. आत्मामां गुण–
पर्यायो छे ज नहि एम ‘अभाव’ गणीने अभूतार्थ नथी कह्या; गुण–पर्यायो तो विद्यमान
छे; पण शुद्धज्ञायकभावरूप एक अभेदतत्त्वना अनुभवमां ते गुण–पर्यायना भेद देखाता
नथी, माटे तेने ‘गौण’ करीने अभूतार्थ कहेल छे. आवा आत्माने ओळखवो ते सम्यग्दर्शन
छे. अरे, पोताना आवा गंभीर चैतन्यतत्त्वनुं पहेलांं लक्ष तो बांधो. सत्नुं साचुं लक्ष
करीने तेने अनुभवमां लेतां सम्यग्दर्शन थाय ने अतीन्द्रिय आनंदरूपे आत्मानो स्वाद
आवे. आ अत्यंत मधुर चैतन्यरस, जगतना बधा रसथी विलक्षण छे, तेनो स्वाद जीवे
सम्यग्दर्शन पहेलांं कदी चाख्यो न हतो ते स्वाद सम्यग्दर्शनमां आव्यो, त्यां जगतना बधा
रस तेने माटे लूख्खा नीरस थई गया.