अपूर्व आत्मवैभवथी संभळावीए छीए, तो हवे तुं अपूर्व भावे तेनुं श्रवण करजे, तेनो
रसिक थईने तेनो अनुभव करजे.
बेटा! तुं शुद्ध छो...तुं बुद्ध छो...तुं निर्विकल्प छो...तुं जगतथी उदास छो...–आवा
शुद्धात्मानी वात संभळावनारा अने प्रेमथी सांभळनारा पण जगतमां दुर्लभ छे. रागनो
ने विषयोनो रस जीवने अनादिथी छे, ने तेनी विकथा करनारा जीवो पण घणा छे; ते
रागनो ने विषयोनो रस छोडीने चैतन्यना रसथी तेनी वात सांभळवी–जीवोने बहु दुर्लभ
छे. अहीं समयसार द्वारा जीवोने ते वात संभळावे छे. तो हे जीव! तुं आत्मानो अर्थी
थईने सांभळजे. अरे जीव! तुं अतीन्द्रिय आनंदनो रस छो; तेने बदले आत्माने
दुःखदायक एवा बंधभावोमां; रागमां पुण्यमां ने विषयोमां ज तुं अनादिथी राची रह्यो.
राग–पुण्य ने विषयोथी पार जे तारुं अतीन्द्रिय चैतन्यतत्त्व महा आनंदरूप छे ते अमे
तने संभळावीए छीए, तेनो प्रेम–रुचि–आदर करीने अनुभवमां लेजे. भाई, आवी वात
सांभळवाना ने आत्माने साधवाना टाणां फरीफरीने मळवा बहु मोंघा छे.
तो करे ज छे ने विषय–कषायोने अनुभवे छे. भले शुभराग हो–ते पण कषायचक्र ज छे, ते
कांई जीवनो स्वभाव नथी. रागादि करवारूप कर्मचेतना, अने विषयो भोगववाना हर्ष–
शोकरूप कर्मफळचेतना, ते बंने आत्मानी ज्ञानचेतनाथी भिन्न छे. आवी ज्ञानचेतनारूपे
आत्माने अनुभवतां जे आनंद आवे ते आनंद आ जगतमां बीजे क्यांय नथी.