भावे ज्ञानी पासेथी तारा स्वरूपनुं श्रवण कर...वारंवार तेनो परिचय कर
अने अनुभव कर...तारो महान आत्मवैभव तने देखाशे.
त्यारपहेलांं चोथी गाथामां आत्माना एकत्वस्वरूपनी दुर्लभता बतावतां कहे छे के हे जीवो! जे
शुद्धस्वरूप हुं आ समयसारमां देखाडुं छुं ते अपूर्वभावे सांभळजो, –केमके आवुं स्वरूप जीवे पूर्वे
खरेखर सांभळ्युं नथी, परिचयमां लीधुं नथी ने अनुभवमां लीधुं नथी. साचुं श्रवण तेने
कहेवाय के तेवुं ज स्वरूप लक्षमां लईने अनुभवमां ल्ये. अनुभव वगरना श्रवणने अमे श्रवण
कहेता नथी. अहीं तो जेवुं गुरुए कह्युं तेवुं शिष्ये अनुभव्युं–तेवा श्रोतानी वात छे. सांभळतां ज
एम थाय के अरे, मारुं आवुं अचिंत्य स्वरूप पूर्वे कदी में जाण्युं न हतुं, सांभळ्युं न हतुं. वाणी
तो काने पडी पण आवा भावे पूर्वे कदी में सांभळ्युं न हतुं,–एम अपूर्वभावे लक्ष करीने शिष्य
श्रवण करे छे, तेने ज साचुं श्रवण कहेवाय.
कदी चाख्यो नथी. तें राग–द्वेषनो, विषय–कषायनो स्वाद ज लीधो छे, ने तुं मोहथी दुःखी ज थयो
छो. अरे, क््यां तारो शांत–अनाकुळ चैतन्यस्वभाव, ने क्यां आ आकुळताथी भरेला विषय–
कषायो! ए तो चैतन्यथी अत्यंत विरुद्ध छे, दुःखदायक छे; छतां तेनी कथा तें पूर्वे सांभळी छे,
तेमां रस लीधो छे, पण तारा आनंद