किंचित एकमेक अनुभवाय छे. अभेद आत्मानी अनुभूतिमां आत्माना बधाय
धर्मो समाई जाय छे. त्यां कोई भेद रहेता नथी के ‘आ ज्ञान, आ दर्शन, आ
आनंद. ’ माटे ज्ञान–दर्शन–चारित्रना भेद ज्ञानीने नथी. सम्यग्दर्शन आवा
आत्मानी अनुभूति छे.
के सम्यग्द्रष्टिने बारअंगनुं ज्ञान होयज. आखोय ज्ञाननो पिंड पोते ज छे–ते
ज्यां अनुभवमां आवी गयो त्यां शास्त्रज्ञानना विकल्पो तो क्यांय रही गया.
जीव तरी गयो, अंतरमां भगवानना भेटा एने थई गया. साची आत्मविद्या
तेने आवडी गई.
तारुं स्वरूप भगवान एटले महिमावंत छे–के जेनी सन्मुख थतां अनंतगुणनो
समुद्र आनंदना हीलोळे चडे छे.
साथे तेने कर्ता–कर्मपणुं नथी. भाई, तारा उपयोगनी दिशाने एकवार आवा
स्वभाव तरफ फेरवी नांख.
फेरवीने पोताना स्वभावनी सन्मुख थाय छे. पण आवी वीतरागदशारूपी
चांपा रागादि विकारमां न पाके, ए तो चैतन्यना स्वभावना सेवनथी ज पाके.
चांपा जयां–त्यां न पाके ए तो एनी खानदान मातानी कुंखे ज पाके. तीर्थंकर
तो एनी मातानी कुंखे ज अवतरे, एवी माता कांई घरेघरे न होय. तेम
पुण्यमां ने भेदना विकल्पमां