वाह रे वाह! मारो आ ज्ञानमहेल – तेमां तो अनंतगुणोनो वास छे. आवा
आनंदमहेलमां अमे वसीए छीए. आनंदनुं मंदिर अमारो आत्मा छे. जेम भगवानना
दर्शन करवा मंदिरमां जईए छीए तेम हे जीव! तारे आनंदनां दर्शन करवा होय तो
तारा ‘आनंदमंदिर’ मां प्रवेश कर. मुक्तिनो महेल तुं पोते ज छो.
वाणी ते तो वाणी ज छे, तेमां कांई आनंद नथी पण ते सांभळतां (एटले के तेना
छे, तेथी दिव्यवाणीने पण ‘आनंदझरती’ कही दीधी छे. अंतरमां जेने आनंदना झरणां
झरे – तेणे ज खरेखर जिनवाणी सांभळी छे. तुं मात्र शब्द सांभळवा पूरतुं श्रवण न
राखीश, पण हे जीव! ते वाणीए कहेला पदार्थस्वरूपना परिज्ञानमां कुशळ थईने
अंतर्मुख थतां चैतन्यमांथी तने आनंदना अंकुरा फूटशे. आ रीते वीतरागनां वचननो
तो परम शांतरसनुं झरणुं झरे एवां छे. अहा! ए वाणीद्वारा संतोए वीतरागी आनंद
पीरस्यो छे. – आवी जिनवाणीनुं श्रवण महा सौभाग्यथी मळे छे.
सुंदर झरणां फूटया, तेथी प्रमोदथी अमे कहीए छीए के आ वीतरागनी वाणी आनंद
झरती छे. अहा, वीतरागी जैनसंतोनी वाणी अंदर चैतन्यना पाताळ खोलीने तेमांथी
महान आनंदना धोध बहार काढे छे. अंतरात्मा थईने अंदरमां घूस्या वगर
जिनवाणीनां रहस्य समजाय तेवां नथी. जिनवाणी वीतरागभाव करावे छे, ने
वीतरागता स्वसन्मुखताथी थाय छे. स्वसन्मुखता स्व–परना भेदज्ञान वडे थाय छे.
आवुं जे करे तेने आत्मामां सुंदर आनंद झरे, अने ते ज जिनवाणीने समज्यो छे.
पर्यायमां श्रद्धा थई त्यां खबर पडी के मारो आत्मा त्रिकाळ श्रद्धास्वभावी छे.
पर्यायमां अंशे वीतरागता थई त्यां खबर पडी के मारो आत्मा सदा वीतराग