: ૧૪ : આત્મધર્મ : માહ : ર૪૯૯ :
કરો... અત્યારે જ મને નિર્ગ્રંથ મુનિદીક્ષા આપો... ને મારું કલ્યાણ કરો.”
મુનિરાજે કહ્યું: બંધુ, તારા ભાવ ઉત્તમ છે... પરંતુ પહેલાંં આ પદ્મમણિ લઈને
રાજાને પાછો સોંપી આવ...
પ્રભો! એ પદ્મમણિનો સ્પર્શ કરતાં પણ હવે મારા હાથ ધ્રૂજે છે.
‘વત્સ! એમ સમજ કે એ મણિના નિમિત્તે જ આજે તારામાં મહાન પરિવર્તન
થઈ રહ્યું છે... ’
અંગારકે ધ્રૂજતે હાથે મણિ ઉપાડ્યો... ને મુનિરાજના ચરણે નમસ્કાર કરીને
રાજદરબાર તરફ ચાલ્યો.
“લીજિયે, મહારાજ! આપનો આ પદ્મરાગ મણિ” અંગારકે કંપતા હાથે મણિ
મહારાજા તરફ ધર્યો.
મણિ એમને એમ પાછો આવેલો જોઈને રાજાએ વિસ્મયથી પૂછયું–કેમ કલાકાર,
મણિ શા માટે પાછો આપી રહ્યા છો?
રાજન્! આ મણિને આભુષણોમાં જડવાનું કામ હવે મારાથી થઈ શકે તેમ નથી.
અરે! શું કહો છો, અંગારક? તમારા જેવો કુશળ કલાકાર જો આ કામ નહિ કરી
શકે તો બીજું કોણ કરી શકશે? –રાજાએ પૂછ્યું.
અંગારકે કહ્યું: રાજન્! આવા મણિ–રત્નો જડી–જડીને અનેક આભૂષણોને મેં
શોભાવ્યા... ને એમાં જ જીંદગી વીતી ગઈ... પરંતુ સમ્યગ્દર્શન–સમ્યગ્જ્ઞાન ને
સમ્યક્ચારિત્રરૂપ રત્નોથી મેં મારા આત્માને હજી સુધી આભુષિત ન કર્યો... મહારાજ!
હવે તો જીવનમાં એ રત્નોને જડીને તેનાથી આત્માને શોભાવવો છે.
કલાકારને એકાએક આ શું થઈ ગયું તેની રાજાને કંઈ સમજ ન પડી... એટલે
તેણે પૂછ્યું: પણ કલાકાર, છે શું તે તો કહો?
અંગારકે કહ્યું: રાજન્! આપના આ મણિના નિમિત્તે જ આજે એક એવી ઘટના બની
ગઈ કે જે મારાથી કહી શકાય તેવી નથી. પણ આ મણિને આભૂષણમાં જડવાથી મને જે
પુરસ્કાર મલત તેના કરતાં વિશિષ્ટ કોઈ અનંતો પુરસ્કાર આજે મને મલી રહ્યો છે.
રાજન્! હવે હું રત્નત્રય–મણિથી મારા આત્માને શણગારવા જાઉં છું...