रूप तो कृत्रिमता वगर, सहजपणे ज महा सुंदर छे, रागना डाघ वगरनुं छे;
तेनी शोभा माटे कोई उपचार करवा पडता नथी. आवा अनुपचार–अभेद
रत्नत्रयपरिणतिस्वरूप आत्मा ते पोते खरेखर मोक्षनो मार्ग छे; ने ते ज महा
आनंदना लाभरूप मोक्षने पामे छे. वीतरागमार्गमां भगवंतोए आवो सुंदर
आनंदमार्ग प्रकाश्यो छे. अहो, आत्मा प्रसन्न थई जाय ने रत्नत्रयथी खीली
ऊठे–एवो सुंदर आ मार्ग छे.
जणाय नहीं. स्वसंवेदन प्रत्यक्षवडे आत्मा चोथा गुणस्थाने अनुभवमां आवे
छे, ने त्यारथी महा आनंदनो मार्ग शरू थाय छे. आनंदना अनुभवपूर्वक महा
आनंदनो मार्ग प्रगटे छे.
छे, रागवडे जणाउं एवो हुं नथी; स्वभावने प्रत्यक्ष करवानी ताकात मारा
ज्ञानमां छे. –ए ताकात रागमां नथी. राग वगर, अंतर्मुख ज्ञानवडे हुं मारा
स्वभावने आनंदथी प्रत्यक्ष करीने, अनंत सिद्धभगवंतोनी नातमां बेसनारो
छुं. महा आनंदमय चैतन्यनी कुंख जेणे सेवी ते भव्य जीव संसारमां मातानी
कुंखे फरी अवतरतो नथी. अरे, चैतन्यप्रभुना पडखां जेणे सेव्या तेने हवे भव
केवा? जे आत्मा पोते ज आनंदरूप थई गयो तेने हवे दुःख केवा? ने
भवभ्रमण केवुं? ते तो आनंदने वेदतो–वेदतो महा आनंदना मार्गे चाल्यो.
वीतरागमार्गमां निर्भय सिंहनी जेम ते विचरे छे. ते आत्मा पोते ज
सम्यग्दर्शन–सम्यग्ज्ञानने सम्यक्चारित्र छे; एनाथी जुदुं कोई सम्यग्दर्शन नथी,
एनाथी जुदुं कोई सम्यग्ज्ञान नथी, ने चारित्र पण एनाथी जुदुं नथी. रागादि
विकल्पो तेनाथी जुदा छे; पण शुद्ध रत्नत्रय तेमज अनंत गुणना शुद्धभावो ते
तो अभेदपणे आत्मा ज छे, आत्माथी ते जुदा नथी. आवा परमानंदरूप
आत्माने प्रकाशनारां परमागम ते पण ललित छे–सुंदर छे–आनंदनां कारण छे.
सहज आनंदनी पुष्टि ते परमागमनो सार छे.