: १८ : आत्मधर्म : फागण : र४९९
अंदर आनंदना अमृतनी लहेरो ऊठे छे. तेथी तेमां निमित्तरूप जिनवाणीने पण
अमृतथी भरेली कही छे. अहो, वीतरागी परमागम तो खोबा भरी भरीने
चैतन्यरसना घूंटडा पीवडावे छे. –पण भावश्रुतवडे तेनुं रहस्य जे समजे तेने ते
चैतन्यरसनो स्वाद आवे; एकला शब्दोमांथी चैतन्यरसनो स्वाद न आवे.
स्वसंवेदन प्रत्यक्ष थयेला मति–श्रुतज्ञानना बळथी धर्मी जीव निःशंक थई गयो
छे के हवे हुं मारा ज्ञान–श्रद्धाना बळवडे भवसागरने तरी रह्यो छुं. मधुर चैतन्यरसनो
स्वाद लेतो–लेतो मारो आत्मा मोक्षने साधी ज रह्यो छे. केवळज्ञानमां ज निःशंकता
थाय ने मति–श्रुतज्ञानमां साधकने निःशंकता न थाय–एम नथी. साधकना मति–
श्रुतज्ञान पण आत्माना स्वानुभववडे केवळज्ञाननी जेम ज आत्मामां निःशंक वर्ते छे के
आ आत्मा धर्मी थयो छे ने मोक्षने साधी रह्यो छे. आ रीते मति–श्रुतज्ञाननी ताकात
पण कोई अचिंत्य–अद्भुत छे. भले छद्मस्थ हो–गृहस्थ हो, पण एना स्वसंवेदन
मति–श्रुतज्ञानमां केटली ताकात छे! तेनी लोकोने खबर नथी. परमात्मानी वाणी एवो
अद्भुत चैतन्यस्वभाव देखाडे छे के जे स्वभावने जाणतां धर्मी जीव संसारने तरी जाय
छे, उदयना तरंगो तेने डुबाडी शकता नथी; एनुं ज्ञान तो तरतुं छे... विषमताना पहाड
एने रोकी शकता नथी.
अहो, आत्माना अमृतनुं पान करावनारी वीतरागनी वाणीनां प्रवाहरूपी
परमागम आ काळे पण विद्यमान छे. वीतरागी संतोए अंदर शांतरसना दरियामां
डुबकी मारीने जे चैतन्यरसनो स्वाद चाख्यो ते वाणी द्वारा जगतने देखाड्यो; तेने
समजीने मुमुक्षु जीवो चैतन्यना वीतरागी अमृतनुं पान करे छे. भगवाननी वाणी
समजे ने आत्मानुं ज्ञान न थाय एम बने नहि. जेणे पात्र थईने भगवाननी वाणी
सांभळी ते जीव स्वलक्ष करशे ज अने आत्माना आनंदने पामशे ज अहो, जिनवाणी
विश्वना नवे तत्त्वोनुं ज्ञान करावीने जीवने मोक्ष तरफ लई जाय छे, ने चैतन्यना
शांतरसनुं पान करावे छे.
अरे जीव! परमागमे देखाडेला तारा चैतन्यदरियामां छलोछल भरेला आ
अमृतने एकवार पी तो खरो. चैतन्यना आनंदनो एकवार स्वाद तो ले. चैतन्यना
अमृतनी शांति पासे राग तो तने आग जेवो लागशे. अहो, अमृतमार्ग! एनी
बलिहारी छे; एमां रागनो कोई कलेश नथी. वीतरागी शुद्धोपयोगपूर्वक सम्यग्दर्शन
थतां आत्मामां आवो अमृतमार्ग शरू थाय छे. आवो आनंदमार्ग प्रगटे ते परमागमनुं