वैभवथी देखाडी छे. तेनुं श्रवण करनार जीवो पण एवा लीधा छे के जेओ अंदरमां
आत्माने ‘टच’ करीने, एटले के तेना वाच्यने लक्षमां लईने स्वानुभव करे छे;
श्रवणकाळे विकल्प छे पण ते विकल्प उपर तेमनुं वजन नथी, वजन तो अंदरना
वाच्यरूप शुद्धआत्मा तरफ ज छे.
अत्यंत भिन्नता बतावीने चैतन्यस्वभावमां सन्मुखता करावे छे. –एवुं लक्ष जेणे कर्युं
तेणे ज खरेखर जिनवाणी सांभळी कहेवाय. जिनवाणीमां वीतरागी संतोए जेवो
आत्मस्वभाव कह्यो तेवो ज ज्ञानवडे (विकल्प वडे नहि, पण ज्ञानवडे ज) लक्षमां
लईने ज्यां उपयोग अंतरमां झुक््यो त्यां ते निर्विकल्प–उपयोगमां आत्मा अभेदपणे
अनुभवायो, एटले तेना आधारे आत्मा छे, –ते ज आत्मा छे. आवो अनुभव ते ज
जिनवाणीना श्रवणनुं साचुं फळ छे.
ज्ञानस्वरूप अनुभवाय छे. ज्ञानस्वरूपमां राग ते तो कजात छे; राग वगरनुं (रागथी
छुटुं) ज्ञान ते ज ज्ञाननी जात छे.. ते ज्ञान अभेद थईने पोते पोताने ज्ञानस्वरूपे
अनुभवे छे. आ रीते आत्मा पोते पोताना स्वभावथी जणाय एवो स्वानुभव–प्रत्यक्ष
छे (
चेतनपरिणति थई त्यारे अतीन्द्रिय महा आनंदसहित चोथुं गुणस्थान प्रगट्युं;
भगवान आत्मा स्वपर्यायमां प्रगट्यो. शूरवीर भगवान आत्मा, पोतानी निर्विकल्प
ज्ञानपरिणति सिवाय बीजी कोई रीते जाणवामां आवे नहीं; राग परिणतिने आधीन
ते कदी थाय नहीं.