शरीरादिनी स्थिति गमे ते हो, संयोग गमे ते हो, रागादि हो–पण स्वभावने
अवलंबती आनंदमय ज्ञानधारानो अच्छिन्न प्रवाह धर्मीने कदी तूटतो नथी सादि–
अनंतकाळनी ज्ञानधारामां वच्चे विकारनो–अज्ञाननो अवसर ज नथी.
ज्ञानधारा शरू थई. शुद्धआत्माना अनुभवथी जे ज्ञानधारा प्रगटी ते चैतन्य –
पाताळमांथी एवी ऊछळी छे के हवे सादि–अनंतकाळ तेमां कदी भंग नहीं पडे, वच्चे
अज्ञान आव्या वगर अछिन्नधाराए केवळज्ञान थशे.
न द्ये, एटले परभावथी रहित शुद्धपणे ज आत्माने अनुभवती थकी, विभाव
परिणतिने तोडीने पोते केवळज्ञानरूपे थईने परम शुद्ध आत्माने प्राप्त करे छे.
वस्तुने पोते अनुभवमां ल्ये त्यारे तेनी गंभीरतानो ख्याल आवे. आत्मानो स्वभाव
ज एवो छे के एमां एकाग्र थईने परिणमतां शुद्धपरिणतिरूपे तेनो उत्पाद थया ज करे
छे. भावनो अभाव, ने अभावनो भाव–एम शुद्धपरिणति तेने थया ज करे छे. अहा,
आ तो अंदरमां अनुभव करीने अंदर ज समावानी वस्तु छे; आ कांई बहारमां
बीजाने बताववानी के वादविवादमां ऊतरवाथी पार पडे तेवी वस्तु नथी. अंदरमां पोते
पोतानुं करी लेवानी वात छे. पोतानुं साचुं तत्त्व प्राप्त करीने पोताने शांति अने तृप्ति
थाय ते ज प्रयोजन छे.
परम पुरुषार्थ वडे अंदर ऊतरीने, राग साथे एकतानी अज्ञानधाराने तोड अने
ज्ञानधारावडे चैतन्यनी शुद्धतारूप आनंदनुं वेदन कर.