महा खेदखिन्न थईने ते खेदमां एकाकार थई जाय, हर्ष–शोकथी जुदा ज्ञानने भूली जाय;
संयोग फरतां जाणे आत्मा ज खोवाई गयो! – ए ते कांई वीतरागना भक्तने शोभे
नहीं, आत्मानुं ज्ञान छोडीने तेने हर्ष–शोक थाय नहीं; हर्ष–शोकथी ज्ञान जुदुं ने जुदुं
रहे एटले शांतिनुं वेदन रहे. घणा कहे छे के “अरेरे! अमने क्यांय शांति नथी! ’ –
पण बापु! तुं पोताने वीतरागनो भक्त अने जिनेश्वरनो पुत्र कहेवडावे अने तने
शांति केम नहीं? विचार तो खरो! वीतरागनो पुत्र रागना फळमां अटके नहि, ए तो
बंनेनो ज्ञाता रहीने, पोताना ज्ञाननी अपूर्व शांतिने अनुभवे. हर्ष – शोकथी पार
आत्माना आनंदनो स्वाद तेणे चाख्यो छे.
ज्ञानरूप ज रह्यो छो. संयोगथी भिन्न ज्ञानस्वरूपने लक्षमां तो ले. तो तने संयोगमां
हर्ष–शोकनी बुद्धि छूटी जशे, ने ज्ञाननी भावनाथी अपूर्व शांतिनुं वेदन थतां संसारना
जन्म–मरणना फंदा मटी जशे. माटे भेदज्ञान करीने आवी ज्ञानभावना निरंतर करवी –
ते ज जगतमां सार छे. ते ज आत्मानी साची संपदा छे.
(चक्रवर्तीना पुत्रो प्रभुपासे जईने जिनदीक्षा लेतां कहे छे के हे देव! आ
आपना मार्गथी जाण्युं छे. तेने पूर्ण सांधवा माटे अमे जिनदीक्षा लेवा मांगीए
छीए..)’