आपे गतांकमां वांच्युं, वांचीने अनेक जिज्ञासुओ तरफथी प्रसन्नताना
पत्रो आव्या छे. ते महोत्सवनुं बाकीनुं वर्णन आ अंकमां आप्युं छे.
बाकी तो आ महोत्सव एटलो विशाळ हतो ने एटला बधा कार्यक्रमथी
भरचक हतो के एकला हाथे ते बधां प्रसंगोनी नोंध लेवानुं शक््य न
हतुं, तेथी यत्किंचित वर्णन आपी शकायुं छे. गतांकमां आपणे
महावीर–जन्मनी मंगलवधाई वांची. जन्मवधाई सांभळीने स्वर्गेथी
ईन्द्रो आवी पहोंच्यो. ए प्रसंगनुं वर्णन आप अहीं वांचशो.
हतो. आनंदमय कोलाहल क््यांय समातो न हतो...शेनो छे आ प्रभाव! अहो!
चोवीसमा तीर्थंकर महावीर भगवाननो अवतार थई चुक््यो छे. त्रणलोकमां एनी
मंगल वधाई पहोंची गई, ईन्द्रोना आसन डोली उठ्या, घंटनाद अने वाजिंत्रो एनी
मेळे वागवा मांड्या. ईन्द्रोए खुशी मनावीने जन्मोत्सव कर्यो, ने जन्माभिषेक माटे
वैशाली कुंडपुरमां आव्या....ऐरावतसहित नगरीने त्रण प्रदक्षिणा करी. पचीसहजारथी
वधु सभा आ मंगल द्रश्यो जोवा उभराणी हती.
पोतानो हर्षानंद व्यक्त करी रह्या हता. आश्चर्यकारी आनंदमय कोलाहलथी नगरी गाजी
रही हती. तेमांय ज्यारे शची–ईन्द्राणी नानकडा तीर्थंकरने तेडीने बहारमां आव्या त्यारे
तो प्रभुने देखीने हजारो भक्तो हर्षानंदथी नाची ऊठ्या; ईन्द्र तो एवा खुश थया के
हजार आंख करीने प्रभुने जोवा लाग्या. अंते थाकीने तेणे कह्युं–अहो देव!