: वैशाख : २५०० आत्मधर्म : १७ :
अमारा मोटा भाईओनुं शुं थतुं हशे?–आ प्रकारे संज्वलनरूप बंध–मोह रही
गयो एटले एटला रागनी उत्पत्ति थई, ने तेओ वीतरागपणे रही न शक््या,
केवळज्ञान न पाम्या; पण एटला विकल्प पूरती चैतन्यभावनी सूक्ष्महिंसाने लीधे
तेमने संसारमां सर्वार्थसिद्धिनो भव थयो. (मोक्ष न थयो, पण भव थयो.)
हा, तेमणे विशेष उद्वेग न कर्यो, तेमज पांडवोने बचाववानी चेष्टा करी नहि;
एटली वीतरागता तेमने हती, ने ते अहिंसा हती.
३. त्रीजा कोई जीवो एवा हता के जेमणे आ उपसर्ग देखीने, उपसर्ग करनार उपर
तीव्र क्रोध कर्यो तथा पांडवोने बळता देखीने खूब उद्वेग कर्यो, भक्तिथी तेमने
बचाववानी चेष्टा करी.
आ जीवोए, कोई जीवने हण्यो न होवा छतां, जेटला क्रोधादि भाव कर्या तेटले
अंशे चैतन्यभावनी हिंसा करी. एटले उपरना बे नंबरवाळा जीवो करतां आ जीवोने
वधु हिंसा छे. तेमना परिणाम शुभ होवा छतां आपणे तेमने अहिंसक नहीं कहीए,
केमके अहिंसा तो आपणे वीतरागभावने ज स्वीकारेल छे. एटले–
* जीव बचाववाना उद्वेग परिणामवाळो जीव पूरो अहिंसक नथी.
* पण स्वरूपमां स्थिर वीतराग–परिणामवाळो जीव ज पूरो अहिंसक छे.
४. चोथो जीव–के जेने मुनिने मारी नांखवाना कू्रर परिणाम हता, तेनी शी वात?
तेने तो तीव्र हिंसा छे.
आ प्रमाणे जीवना सराग के वीतराग परिणाम अनुसार हिंसा–अहिंसा छे;
अने तेमां पण मिथ्यात्व ते सौथी मोटी हिंसा छे.
जैनसिद्धांत–अनुसार हिंसा–अहिंसानुं आवुं सत्य–स्वरूप जे नथी जाणतो, ते
वीतरागभावरूप अहिंसा धर्मने ओळखतो नथी, अने रागादि हिंसाभावो–के जेना वडे
जीवना चैतन्यप्राण हणाय छे–ते रागने (शुभरागने) ते अहिंसा–धर्म माने छे. आ
रीते हिंसाने ज ते अहिंसा मानतो होवाथी ते जीवने मिथ्यात्व छे, ने मिथ्यात्व ते सौथी
मोटी हिंसानुं सेवन छे. जेणे हिंसाने ज अहिंसा मानी लीधी (रागने ज वीतरागता
मानी लीधी)–एना जेवुं मोटुं पाप बीजुं कयुं होई शके?
माटे जेणे साचा अहिंसक थवुं होय तेणे–
* कोई पण रागने परमधर्मरूप अहिंसा मानवी न जोईए.