અપેક્ષાએ તેની વાત સાચી છે–પણ એવા જીવને તો પોતાની શુદ્ધસ્વભાવશક્તિનો
આશ્રય વર્તતો હોવાથી શુદ્ધતા હોય છે ને અત્યંત અલ્પ જ વિકારો હોય છે અને તે પણ
ક્ષણે ક્ષણે તૂટતો જાય છે. તેને મિથ્યાત્વાદિ તો હોતું જ નથી.
જ છે, છતાં પર્યાયમાં જે વિકાર છે તે તેમની પર્યાયનો તે પ્રકારનો સ્વભાવ છે. વિકાર
છે તે તેમનો પર્યાયધર્મ છે. દ્રવ્ય કે ગુણ વિકારી નથી, એટલે આજનો વિકારી કાલે
સ્વભાવશક્તિનો આશ્રય કરીને શુદ્ધ થઈ શકે છે.” –એ રીતે, સાધક ધર્માત્માઓને જેમ
તેની વર્તમાન વિકારી પર્યાય જેટલો જ માની લેતા નથી પણ દ્રવ્યશક્તિને જોનારી
તેમની દ્રષ્ટિ તો બધા જીવોને સિદ્ધ–સદ્રશ દેખે છે તેથી તે પવિત્ર દ્રષ્ટિમાં કોઈ ઉપર રાગ
કે દ્વેષ નથી. અહો, એ વીતરાગી દ્રષ્ટિ!! તે દ્રષ્ટિને સિદ્ધ ઉપર રાગ નથી ને નિગોદ ઉપર
દ્વેષ નથી; સિદ્ધ અને નિગોદ એવા ભેદને પણ તે નથી દેખતી, તે તો શુદ્ધસ્વભાવ–
શક્તિપણે બધાય જીવોને સમાન જ દેખે છે. ખરેખર તો એ દ્રષ્ટિ પોતાના દ્રવ્યસ્વભાવ
સિવાય બીજા કોઈને દેખતી જ નથી.
કેમ સોંપે? પોતે જ પોતાની પર્યાયનું ધણીપણું સ્વીકારીને, અખંડ શુદ્ધ શક્તિ
સ્વભાવના સ્વીકારના બળવડે, તે પર્યાયમાં રહેલા વિકારને દૂર કરીને પૂર્ણ શુદ્ધતાપણે
પરિણમી જશે. અને બીજા જીવોની પર્યાયમાં જે અશુદ્ધતા–વિકાર હશે તેને તે પરજ્ઞેયપણે
એમ જાણશે કે તેની તે પર્યાયનો તેવો સ્વભાવ છે, કર્મ તેને વિકાર કરાવે છે એમ નથી.