मोर–पोपट–सर्प–हाथी–देडकुं–बिल्ली–कुकडो वगेरे घणा भवो कर्या; अने बंनेए
एकबीजाने घणी वार मार्या. घणीवार भाई थया, वळी पिता–पुत्र थया. आ रीते
भवभ्रमण करता–करता केटलाक भव पछी भरतनो जीव तो जैनधर्म पाम्यो ने मुनि
थईने छठ्ठा स्वर्गमां गयो.
मासना उपवास करेला, ने पछी चोमासुं पूरुं थतां अन्यत्र विहार करी गया. हाथीनो
जीव–मृदुमति मुनि ज्यारे गाममां आव्या, त्यारे भूलथी लोकोए तेने ज महातपस्वी
समजी लीधा ने तेनुं सन्मान करवा लाग्या; तेने ख्यालमां आव्युं के लोको भ्रमथी मने
ऋद्धिधारी–तपस्वी–मुनि समजीने मारो आदर करी रह्या छे.–आम जाणवा छतां मानना
मार्या तेणे लोकोने साची वात न करी, के पेला तपस्वी मुनिराज तो बीजा हता, ने हुं
बीजो छुं–शल्यपूर्वक मायाचार कर्यो; ते तेने तिर्यंचगतिनुं कारण बन्युं. त्यांथी मरीने,
मुनिपणाना तपने लीधे प्रथम तो ते छठ्ठा स्वर्गमां गयो. भरतनो जीव पण त्यां ज
हतो. ते बंने मित्रो हता. तेमांथी एक तो अयोध्यानो राजपुत्र भरत थयो छे, ने बीजो
जीव मायाचारने लीधे आ हाथी थयो छे. तेनुं अत्यंत मनोहर रूप देखीने लंकाना राजा
रावणे तेने पकड्यो, ने तेनुं नाम त्रिलोकमंडन राख्युं. रावणने जीतीने राम–लक्ष्मण ते
हाथीने अहीं लई आव्या. पूर्वभवना मित्रोनुं अहीं मिलन थयुं अने पूर्वभवना
संस्कारने लीधे भरतने जोतां ज हाथी शांत थई गयो; तेने जातिस्मरण थयुं छे ने
पोताना पूर्वभव सांभळीने संसारथी एकदम वैराग्य जाग्यो छे; आत्मानी साधनामां
तेणे पोतानुं चित्त जोड्युं छे, ने श्रावकनां व्रत अंगीकार कर्या छे.
मित्र हाथी पण संसारथी विरक्त थयो; ते हाथीए आत्मानुं भान प्रगट करीने श्रावक–
व्रत अंगीकार कर्या वाह! हाथीनो जीव श्रावक बन्यो...पशु होवा छतां देवथी पण महान
बन्यो! ने हवे अल्पकाळे ते मोक्षने पामशे.