: पोष : २५०१ आत्मधर्म : ३३ :
सुं........द........र........
बे मित्रो; बंने राजपुत्रो बंनेना शरीर अत्यंत सुंदर, बंने सुंदर राजमहेलमां
वसनारा, बंने पासे सुंदर स्त्रीओ, सुंदर वस्त्रो–आभूषणो, ऊंचामां ऊंचा ठाठमाठ
वैभव वच्चे बंने रहेनारा. बंने मित्रोनुं मिलन थयाने घणो वखत वीती गयो; वर्षोथी
एकबीजाने जोयेला नहि. एक मित्रने थयुं के–चाल, मारा मित्रने मळी आवुं....ने ए तो
चाल्यो. मित्रने मळवा.
जतांजतां वच्चे एक वन आव्युं. वनमां एक झाड नीचे जीर्ण–शीर्ण शरीरवाळा
कोई साधु ध्यानमग्न बेठा हता. पेलो मित्र पण त्यां विसामो लेवा बेठो...तेणे साधुने
जोया...जोतां वेंत आश्चर्यथी तेना मोढामांथी उद्गार नीकळी गया–अरे मित्र! तुं अहीं?
हुं तो तने मळवा जई रह्यो हतो....ने तुं अहीं, आ–रूपमां क््यांथी? (पोते जे
राजकुमारमित्रने मळवा जतो हतो ते राजकुमार ज साधुवेषमां हता.)
साधुए कह्युं–मित्र! ए बधुं छोडीने हुं साधु थयो छुं, आत्मानो साधक थयो छुं.
‘अरे मित्र! ए सुंदर राज्य, सुंदर स्त्रीओ, बागबगीचा वगेरे वैभवो–ए
बधायने तमे कई रीते छोडी शक्या? ए बधा सुंदर पदार्थो पण तमने असार केवी रीते
लाग्या? ’ मित्रे पूछ्युं.
‘सांभळ, मित्र! ’ साधुए कह्युं–ए बधी वस्तुओ सुंदर तो खरी, छतां ते बधी
सुंदर वस्तुओ पण जेनी पासे सर्वथा असुंदर लागे–एवी बीजी कोई एक परम सुंदर
वस्तुने में मारा अंतरमां देखी; एटले तेनी पासे बीजा बधायने असुंदर अने असार
समजीने में छोडी दीधा. मने कांई खोट नथी गई, में वधु सुंदरता मेळवी छे.
स्वामी! ए सुंदर वस्तु कई छे के जेनी सुंदरताथी मुग्ध थईने, ए सुंदरता पासे
आखुं जगत तमने असुंदर लाग्युं?
हे मित्र! ए वस्तु छे–चैतन्यतत्त्व! पोतानुं चैतन्यतत्त्व अने तेना शांतरसनुं
वेदन, ते अद्भुत सुंदर छे. परथी भिन्न आत्माना एकत्वमां जे सुंदरता छे ते सुंदरता
जगतमां बीजे क्यांय नथी. एनी सुंदरतामां वीतरागता छे, ने वीतरागतामां आनंद छे.