તળાવમાં ચોખ્ખું પાણી જોઈને તે પીવા માટે હાથી સરોવરમાં ઊતર્યો; પણ તેનો પગ
ઊંડા કાદવમાં ખૂંચી ગયો. તે કાઢવાની ઘણી મહેનત કરવા છતાં નીકળી ન શક્્યો. આથી
તે હાથીએ આહાર–પાણીનો ત્યાગ કરીને સમાધિમરણની તૈયારી કરી; તે પંચપરમેષ્ઠીને
યાદ કરીને આત્માનું ચિંતન કરવા લાગ્યો. વૈરાગ્યપૂર્વક તે એમ વિચારવા લાગ્યો કે અરે,
અજ્ઞાનથી કુમરણ તો મેં અનંતવાર કર્યા, પણ હવે આ અવતાર સફળ છે કે જેમાં મને
આત્માનું ભાન થયું ને સમાધિમરણનો સુઅવસર મળ્યો. શ્રી મુનિરાજે મારા ઉપર મહાન
કૃપા કરીને દેહથી ભિન્ન મારું સ્વરૂપ મને સમજાવ્યું, મારા નિધાન મને દેખાડ્યા; તેમની
કૃપાથી મારો નિજવૈભવ મેં મારા આત્મામાં દેખ્યો. બસ, હવે આ દેહથી ભિન્ન આત્માની
ભાવના વડે હું સમાધિમરણ કરીશ.
કિકિયારી કરવા લાગ્યા. પણ એ નાનકડા
વાંદરા મોટા હાથીને કઈ રીતે બહાર કાઢી
શકે? એવામાં સર્પ થયેલો કમઠનો જીવ
ફૂંફાડા મારતો ત્યાં આવ્યો; હાથીને
દેખતાં જ પૂર્વભવના વેરના સંસ્કારને
લીધે તેને ઘણો ક્રોધ ચડયો ને દોડીને
હાથીને કરડયો. કાળકૂટ ઝેરવાળો સર્પ
કરડવાથી હાથીને ઝેર ચડયું અને થોડા
વખતમાં તેનું મરણ થયું. પરંતુ આ
ધર્મની ઉત્તમ ભાવના ભાવતાં–ભાવતાં તેણે સમાધિમરણ કર્યું....અને દેહ છોડીને તે
બારમા સ્વર્ગમાં દેવ થયો.