પણ શ્રાવકધર્મનું પાલન થઈ શકે છે. માટે હે ગજરાજ! તમે શ્રાવકધર્મને અંગીકાર કરો.
મુનિધર્મને અંગીકાર કરત; આમ મુનિધર્મની ભાવના સહિત તેણે શ્રાવકધર્મ અંગીકાર
કર્યો; એટલે મુનિરાજના ચરણોમાં નમસ્કાર કરીને તેણે પાંચ અણુવ્રત ધારણ કર્યા....તે
શ્રાવક બન્યો.
લાગ્યો. હાથીની આવી ધર્મચેષ્ટા દેખીને શ્રાવકો બહુ રાજી થયા; અને જ્યારે મુનિરાજે
પ્રસિદ્ધ કર્યું કે–આ હાથીનો જીવ આત્માની ઉન્નતિ કરતો–કરતો ભરત ક્ષેત્રમાં ૨૩ માં
તીર્થંકર થશે, –ત્યારે તો સૌના હર્ષનો પાર ન રહ્યો; હાથીને ધર્માત્મા જાણીને ઘણા
પ્રેમથી શ્રાવકો તેને નિર્દોષ આહાર દેવા લાગ્યા.
યાત્રા કરવા સંઘ જાય છે. અરવિંદ મુનિરાજ પણ સાથે વિહાર કરવા લાગ્યા. ત્યારે હાથી
પણ અત્યંત વિનયપૂર્વક પોતાના ગુરુને વોળાવવા માટે દૂર–દૂર સુધી પાછળ ગયો....
અંતે ફરીફરીને મુનિરાજને નમસ્કાર કરીને ગદગદભાવે પોતાના વનમાં પાછો આવ્યો.
ત્રસહિંસા થાય તેવો ખોરાક ખાતો નથી; શાંતભાવથી રહે છે, ને સુકાઈ ગયેલા
ઘાસપાન ખાય છે; કોઈવાર ઉપવાસ પણ કરે છે. ચાલતી વખતે પગ જોઈ જોઈને મૂકે
છે. હાથિણીનો સંગ તેણે છોડી દીધો છે. મોટા શરીરને લીધે બીજા જીવોને દુઃખ ન થાય
–તે માટે શરીરને બહુ હલાવતો નથી, વનના પ્રાણીઓ સાથે શાંતિથી રહે છે ને ગુરુના
ઉપકારને વારંવાર યાદ કરે છે. હાથીની આવી શાંત ચેષ્ટા દેખીને બીજા હાથીઓ તેની
સેવા કરે છે; વનના વાંદરા અને બીજા પશુઓ પણ તેના ઉપર પ્રેમ રાખે છે ને સુકાં
ઘાસપાન લાવીને તેને ખવડાવે છે.