ને આત્મધ્યાન માટે વીરતા જાગે છે. એમના સ્વરૂપમગ્ન સ્થિરનયનો જોતાં જાણે હમણાં
મહાવીરના દર્શન થાય છે : ‘ભગવાન આ અહીં જ ઊભા! ’ ધન્ય ભગવાન....આપનું
દિવ્ય દર્શન!
મોક્ષધામની અદ્ભુત શોભા નીહાળતાં–નીહાળતાં, ને મોક્ષના મહિમાવંત સ્વરૂપનું
ચિન્તન કરતાં–કરતાં સરોવરની વચ્ચેના મંદિરમાં વીરપ્રભુના ચરણે પહોંચીએ છીએ
ત્યારે તો ચૈતન્યના તાર પરમ વૈરાગ્યથી ઝણઝણી ઊઠે છે; ચારેકોર બસ વૈરાગ્ય....
વૈરાગ્ય....વૈરાગ્ય!! મોક્ષના ધામમાં બીજું શું હોય?–ત્યાં કાંઈ અશાંતિ કે રાગ ન હોય;
મુમુક્ષુ ચૈતન્યના ચિન્તનવડે જાણે કે મોક્ષસુખનો જ લહાવો લઈ રહ્યો હોય! એવી દશા
અનુભવે છે. ભગવાનના વિરહમાં તે રોતો નથી પરંતુ જ્ઞાન અને ભક્તિના બળે
ભગવાનને સાક્ષાત્રૂપ કરીને બેધડકપણે આત્મસાક્ષીથી કહે છે કે–હે નાથ! અમને અહીં
મુકીને આપ ભલે મુક્તિપુરીમાં પધાર્યા, પરંતુ અમે આપની મુક્તિપુરી જોઈ છે, એ
મુક્તિપુરનો માર્ગ પણ જોયો છે, ને આપના શાસનના ધોરીમાર્ગે અમેય આપની પાસે
આવી રહ્યા છીએ.