: વૈશાખ : ૨૫૦૧ આત્મધર્મ : ૩૭ :
* શિક્ષક અને
વિદ્યાર્થીનો આદર્શ પ્રેમ *
જ્યારે એકબીજા પ્રત્યેની ત્રુટીઓને જતી કરીને પરસ્પર
વાત્સલ્યની ખૂબ જરૂર છે–એવા આજના વાતાવરણમાં શિક્ષક
અને વિદ્યાર્થીના એક પ્રસંગ ઉપરથી વાત્સલ્યપ્રેમ વિષે થોડું
લખવાની પ્રેરણા થાય છે. જૈનમાસિક ‘કલ્યાણ’ ના માર્ચ
માસમાં ‘શ્રી વિશ્વદર્શી’ ના નામથી એક આદર્શ–પ્રસંગ રજુ
થયો છે–જે વાંચતાં હૈયું ગદ્ગદ્ થઈ જાય છે. આપણે આભાર
સાથે તે પ્રસંગમાંથી જરૂર પૂરતો સાર લઈને સાધર્મી–પ્રેમની
ચર્ચા કરીશું. (સં.)
એક અંગ્રેજી સ્કૂલમાં ગુજરાતી શિક્ષક; નામ એમનું મણિશંકર દવે. દવેસાહેબ
શિસ્તપ્રિય, પ્રમાણિક અને સત્યપ્રિય હતા. વર્ગમાં તેમના કડક શિસ્તપાલનની હાક
બોલતી. એક શ્રીમંતનો ઠોઠ પુત્ર ત્રણ ત્રણ વર્ષથી એ જ કલાસમાં રહેલો ને ખૂબ
તોફાની હતો; તે કોઈનો ઠપકો સાંભળવા ટેવાયેલો ન હતો. દવેસાહેબ તેની સાથે કડક
વર્તન રાખતા.
એક દિવસ દવેસાહેબ જ્યારે ભણાવવામાં મશગુલ હતા, ત્યારે તે વિદ્યાર્થી
બીજાની મશ્કરી કરીને ખલેલ કરતો હતો. દવેસાહેબે જોયું, તેઓ આ અશિસ્ત સહન
કરી ન શક્્યા; કાંઈ બોલ્યા વગર સીધા તેની પાસે પહોંચી ગયા અને સડાક કરતો એક
તમાચો તેના ગાલ પર ચોડી દીધો......
આખો કલાસ સજ્જડ થઈ ગયો.....કોઈનો તમાચો તો શું–પણ એક શબ્દેય ન
સાંભળનારો તે છોકરો હવે શું કરે છે? તે સૌ જોઈ રહ્યા હતા. દવેસાહેબે તેને પાટલી
ઉપર ઊભા રહેવાથી આજ્ઞા કરી...પણ–
–પણ, બધા વિદ્યાર્થીઓ જોઈ રહ્યા ને પેલા વિદ્યાર્થીએ સડાક કરતો એક લાફો
દવેસાહેબના મોં પર ચોડી દીધો.