અશુદ્ધતા તે જ નુકશાન છે. એ સિવાય લાભ–નુકશાન કરવાની જગતમાં બીજા કોઈની
તાકાત નથી. જેટલી સ્વભાવની સેવા તેટલો લાભ, અને જેટલું વિભાવનું સેવન તેટલું
નુકશાન. એટલે બીજા કોઈ લાભ–નુકશાનના કરનાર ન હોવાથી તેના ઉપર રાગ–દ્વેષ
કરવાનું ન રહ્યું, પોતાના ભાવમાં જ શુદ્ધતા કરવાનું રહ્યું. ભાવોમાં શુદ્ધતા થતાં થતાં
ધર્મીને હિંસાદિ ભાવો છૂટતા જાય છે, ને અહિંસાદિ વ્રતો પ્રગટે છે; તે અનુસાર તેને
શ્રાવકદશા કે મુનિદશા હોય છે.
હોય છે, તે જ્ઞાન પોતાના હિતને ક્્યારેય ચુકતું નથી; વીતરાગીચારિત્રના ચમકારા કરતું
કરતું તે ભવબંધન તોડીને મોક્ષમાં ચાલ્યું જાય છે.
માટે નથી;
અનંત સુખી જ રહેવાનું છે.
દુઃખ મટીને પરમ સુખ થાય છે.
જેવો હું થાઉં એવી વીતરાગપદની
પોતાને પૂજ્યરૂપ બનાવવા ચાહે છે.
‘જેવા પ્રભુ છે તેવો હું છું’ –એમ
આત્મિકગુણોની પ્રધાનતા છે, ને
એવા આત્મિકગુણોના લક્ષે જ
અરિહંતપ્રભુની સાચી ઉપાસના થાય છે.