ਬਹਿਨਸ਼੍ਰੀਕੇ ਵਚਨਾਮ੍ਰੁਤ

ਜਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੋਈ ਬਾਲਕ ਅਪਨੀ ਮਾਤਾਸੇ ਬਿਛੁੜ ਗਯਾ ਹੋ, ਉਸਸੇ ਪੂਛੇਂ ਕਿ ‘ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਕ੍ਯਾ ?’ ਤੋ ਕਹਤਾ ਹੈ ‘ਮੇਰੀ ਮਾਁ’, ‘ਤੇਰਾ ਗਾਁਵ ਕੌਨ ?’ ਤੋ ਕਹਤਾ ਹੈ ‘ਮੇਰੀ ਮਾਁ’, ‘ਤੇਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਕੌਨ ਹੈਂ ?’ ਤੋ ਕਹਤਾ ਹੈ ‘ਮੇਰੀ ਮਾਁ’, ਉਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਜਿਸੇ ਆਤ੍ਮਾਕੀ ਸਚ੍ਚੀ ਰੁਚਿਸੇ ਜ੍ਞਾਯਕਸ੍ਵਭਾਵ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤ ਕਰਨਾ ਹੈ ਉਸੇ ਹਰਏਕ ਪ੍ਰਸਂਗਮੇਂ ‘ਜ੍ਞਾਯਕਸ੍ਵਭਾਵ....ਜ੍ਞਾਯਕਸ੍ਵਭਾਵ’ — ਐਸੀ ਲਗਨ ਬਨੀ ਹੀ ਰਹਤੀ ਹੈ, ਉਸੀਕੀ ਨਿਰਂਤਰ ਰੁਚਿ ਏਵਂ ਭਾਵਨਾ ਰਹਤੀ ਹੈ ..੪੩..

ਰੁਚਿਮੇਂ ਸਚਮੁਚ ਅਪਨੇਕੋ ਆਵਸ਼੍ਯਕਤਾ ਲਗੇ ਤੋ ਵਸ੍ਤੁਕੀ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਿ ਹੁਏ ਬਿਨਾ ਰਹਤੀ ਹੀ ਨਹੀਂ . ਉਸੇ ਚੌਬੀਸੋਂ ਘਣ੍ਟੇ ਏਕ ਹੀ ਚਿਂਤਨ, ਮਂਥਨ, ਖਟਕਾ ਬਨਾ ਰਹਤਾ ਹੈ . ਜਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕਿਸੀਕੋ ‘ਮਾਁ’ ਕਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੋ ਤੋ ਉਸੇ ਮਾਁਕੀ ਯਾਦ, ਉਸਕਾ ਖਟਕਾ ਨਿਰਂਤਰ ਬਨਾ ਹੀ ਰਹਤਾ ਹੈ, ਉਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਜਿਸੇ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੋ ਵਹ ਭਲੇ ਹੀ ਸ਼ੁਭਮੇਂ ਉਲ੍ਲਾਸਪੂਰ੍ਵਕ ਭਾਗ ਲੇਤਾ ਹੋ ਤਥਾਪਿ ਅਂਤਰਮੇਂ ਖਟਕਾ ਤੋ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਹੀ ਰਹਤਾ ਹੈ . ‘ਮਾਁ’ ਕੇ ਪ੍ਰੇਮਵਾਲਾ ਭਲੇ ਹੀ ਬ. ਵ. ੨