੧੮

ਕੁਟੁਮ੍ਬ-ਪਰਿਵਾਰਕੇ ਸਮੂਹਮੇਂ ਬੈਠਾ ਹੋ, ਆਨਨ੍ਦ ਕਰਤਾ ਹੋ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਮਨ ਤੋ ‘ਮਾਁ’ ਮੇਂ ਹੀ ਲਗਾ ਰਹਤਾ ਹੈ : ‘ਅਰੇ ! ਮੇਰੀ ਮਾਁ....ਮੇਰੀ ਮਾਁ !’; ਉਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਖਟਕਾ ਰਹਨਾ ਚਾਹਿਯੇ . ਚਾਹੇ ਜਿਸ ਪ੍ਰਸਂਗਮੇਂ ‘ਮੇਰਾ ਆਤ੍ਮਾ....ਮੇਰਾ ਆਤ੍ਮਾ !’ ਯਹੀ ਖਟਕਾ ਔਰ ਰੁਚਿ ਰਹਨਾ ਚਾਹਿਯੇ . ਐਸਾ ਖਟਕਾ ਬਨਾ ਰਹੇ ਤੋ ‘ਆਤ੍ਮ-ਮਾਁ’ ਮਿਲੇ ਬਿਨਾ ਨਹੀਂ ਰਹ ਸਕਤੀ ..੪੪..

ਅਂਤਰਕਾ ਤਲ ਖੋਜਕਰ ਆਤ੍ਮਾਕੋ ਪਹਿਚਾਨ . ਸ਼ੁਭ ਪਰਿਣਾਮ, ਧਾਰਣਾ ਆਦਿਕਾ ਥੋੜਾ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਕਰਕੇ ‘ਮੈਂਨੇ ਬਹੁਤ ਕਿਯਾ ਹੈ’ ਐਸਾ ਮਾਨਕਰ, ਜੀਵ ਆਗੇ ਬਢਨੇਕੇ ਬਦਲੇ ਅਟਕ ਜਾਤਾ ਹੈ . ਅਜ੍ਞਾਨੀਕੋ ਜਰਾ ਕੁਛ ਆ ਜਾਯ, ਧਾਰਣਾਸੇ ਯਾਦ ਰਹ ਜਾਯ, ਵਹਾਁ ਉਸੇ ਅਭਿਮਾਨ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ; ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਵਸ੍ਤੁਕੇ ਅਗਾਧ ਸ੍ਵਰੂਪਕਾ ਉਸੇ ਖ੍ਯਾਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਇਸਲਿਯੇ ਵਹ ਬੁਦ੍ਧਿਕੇ ਵਿਕਾਸ ਆਦਿਮੇਂ ਸਂਤੁਸ਼੍ਟ ਹੋਕਰ ਅਟਕ ਜਾਤਾ ਹੈ . ਜ੍ਞਾਨੀਕੋ ਪੂਰ੍ਣਤਾਕਾ ਲਕ੍ਸ਼ ਹੋਨੇਸੇ ਵਹ ਅਂਸ਼ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਅਟਕਤਾ . ਪੂਰ੍ਣ ਪਰ੍ਯਾਯ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਤੋ ਭੀ ਸ੍ਵਭਾਵ ਥਾ ਸੋ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁਆ ਇਸਮੇਂ ਨਯਾ ਕ੍ਯਾ ਹੈ ? ਇਸਲਿਯੇ ਜ੍ਞਾਨੀਕੋ ਅਭਿਮਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ..੪੫ ..