पकडाय? ज्ञानने सूक्ष्म – तीक्ष्ण करीने स्वभावने पकडे तो भेदविज्ञान थाय. ५९.

अनादिकाळथी अज्ञानी जीव संसारमां भमतो भमतो, सुखनी झंखनामां विषयोनी पाछळ दोडतो दोडतो, अनंत दुःखोने वेठतो रह्यो छे. कोई वार तेने साचुं सुख देखाडनार मळ्या तो शंका राखीने अटक्यो, कोई वार साचुं सुख देखाडनारनी अवगणना करीने पोतानुं साचुं स्वरूप मेळवतां अटक्यो, कोई वार पुरुषार्थ कर्या विना अटक्यो, कोई वार पुरुषार्थ कर्यो तो थोडा पुरुषार्थ माटे त्यांथी अटक्यो ने पड्यो. आ रीते जीव पोतानुं स्वरूप मेळवतां अनंत वार अटक्यो. पुण्योदये आ देह पाम्यो, आ दशा पाम्यो, आवा सत्पुरुष मळ्या; हवे जो पुरुषार्थ नहि करे तो क्या भवे करशे? हे जीव! पुरुषार्थ कर; आवी जोगवाई अने साचुं आत्मस्वरूप बतावनारा सत्पुरुष फरीफरी नहि मळे. ६०.

जेने खरेखरो ताप लाग्यो होय, जे संसारथी कंटाळेल होय, तेनी आ वात छे. विभावथी कंटाळे अने संसारनो त्रास लागे तो मार्ग मळ्या विना रहे ज नहि. कारण आपे तो कार्य प्रगट थाय ज. जेने जेनी रुचि – रस होय