੩੪੬
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਹਾਁ, ਉਸੇ ਭਾਵਨਾ ਆਵੇ. ਮੁਝੇ ਜਾਨਾ ਹੈ ਅਨ੍ਦਰ, ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥਕੀ ਗਤਿ ਮੁਝ- ਸੇ ਕਰਨੀ ਹੈ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਬਾਹਰਮੇਂ ਭੀ ਮੁਝੇ ਨਿਮਿਤ੍ਤ ਸਤ੍ਪੁਰੁਸ਼ਕਾ ਨਿਮਿਤ੍ਤ ਹੋ, ਐਸੀ ਭਾਵਨਾ (ਹੋਤੀ ਹੈ). ਮੁਝੇ ਮਾਰ੍ਗ ਬਤਾਯੇ, ਮੁਝੇ ਕਹਾਁ ਜਾਨਾ ਹੈ, ਵਹ ਸਬ ਮਾਰ੍ਗ ਬਤਾਨੇਵਾਲੇ ਸਚ੍ਚੇ ਨਿਮਿਤ੍ਤ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੋ, ਐਸੀ ਭਾਵਨਾ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਪ੍ਰਤ੍ਯਕ੍ਸ਼ ਸਤ੍ਪੁਰੁਸ਼ਕੇ ਸਤ੍ਸਂਗਕੀ ਭਾਵਨਾ ਰਹਤੀ ਹੈ. ਫਿਰ ਬਾਹਰਕਾ ਯੋਗ ਕਿਤਨਾ ਬਨੇ ਵਹ ਅਲਗ ਬਾਤ ਹੈ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਐਸੀ ਭਾਵਨਾ ਉਸੇ ਹੋਤੀ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ..
ਸਮਾਧਾਨਃ- .. ਗੁਰੁਦੇਵ ਦੇਵਕੇ ਰੂਪਮੇਂ ਹੀ ਥੇ. ਯੇ ਗੁਰੁਦੇਵ ਹੈਂ, ਐਸੇ ਪਹਚਾਨਾ. ਔਰ ਗੁਰੁਦੇਵਕੇ ਸਬ ਕਪਡੇ ਦੇਵਕੇ ਥੇ. ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਐਸਾ ਕਹਾ ਕਿ, ਐਸਾ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਰਖਨਾ. ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਫਿਰ, ਦੂਸਰੀ ਬਾਰ ਕਹਾ. ਗੁਰੁਦੇਵ ਐਸਾ ਕਹਤੇ ਹੈਂ, ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਫਿਰ-ਸੇ ਕਹਾ, ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਕਹਾ, ਪਧਾਰੋ ਗੁਰੁਦੇਵ! ਅਹੋ..! ਅਹੋ! ਸਦਗੁਰੁ.. ਮੈਂਨੇ ਕ੍ਯਾ ਕਹਾ ਵਹ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਪਧਾਰੋ ਗੁਰੁਦੇਵ! ਐਸਾ ਕਹਾ. ਫਿਰ ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਕਹਾ, ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਫਿਰ ਕਹਾ, ਮੁਝੇ ਕਦਾਚਿਤ ਐਸਾ ਲਗੇ, ਲੇਕਿਨ ਯੇ ਸਬ ਬੇਚਾਰੇ ਗੁਰੁਦੇਵ, ਗੁਰੁਦੇਵ ਕਰਤੇ ਹੈਂ. ਸਬਕੋ ਕੈਸੇ (ਸਮਝਾਨਾ)? ਗੁਰੁਦੇਵ ਕੁਛ ਬੋਲੇ ਨਹੀਂ. ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਇਤਨਾ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਆਪਕੋ ਐਸਾ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਰਖਨਾ, ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਹਮ ਸਬਕੋ ਐਸਾ ਹੀ ਲਗਤਾ ਥਾ ਕਿ ਗੁਰੁਦੇਵ ਯਹੀਂ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਗੁਰੁਦੇਵਕੀ ਅਨੁਪਸ੍ਥਿਤਿ ਮਾਲੂਮ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਡਤੀ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਗੁਰੁਦੇਵ... ਕੌਨ ਜਾਨੇ ਐਸਾ ਅਤਿਸ਼ਯ ਹੋ ਗਯਾ. ਸਬਕੋ ਐਸਾ ਹੋ ਗਯਾ. ਮੈਂਨੇ ਤੁਰਨ੍ਤ ਕਿਸੀਕੋ ਨਹੀਂ ਕਹਾ ਥਾ. ਫਿਰ ਸਬਕੇ ਮਨਮੇਂ ਐਸਾ ਹੋ ਗਯਾ ਥਾ ਕਿ ਗੁਰੁਦੇਵ ਯਹਾਁ ਹੈ. ਸ੍ਵਪ੍ਨਮੇਂ ਐਸਾ ਲਗੇ ਕਿ ਗੁਰੁਦੇਵ ਹੀ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ..
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਐਸਾ ਰਖਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ. ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਦੋ ਬਾਰ ਐਸਾ ਕਹਾ. ਫਿਰ ਕਿਸੀ ਔਰਨੇ ਕਹਾ, ਗੁਰੁਦੇਵ ਐਸਾ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਗੁਰੁਦੇਵ ਕੁਛ ਬੋਲੇ ਨਹੀਂ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਇਤਨਾ ਕਹਾ, ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ, ਬਹਿਨ! ਮੈਂ ਯਹੀਂ ਹੂਁ. ਮਨਮੇਂ ਐਸਾ ਚਲਤਾ ਥਾ ਨ, ਇਸਲਿਯੇ. .. ਆਯੇ ਹੋ ਨ, ਐਸਾ ਦੇਵਕਾ ਪਹਨਾਵਾ. ਔਰ ਮੁਦ੍ਰਾਮੇਂ ਗੁਰੁਦੇਵ ਜੈਸਾ ਲਗੇ ਔਰ ਦੂਸਰੀ ਤਰਫ-ਸੇ ਦੇਵ ਜੈਸਾ ਲਗੇ. ਮੁਗਟ ਆਦਿ, ਦੇਵਕਾ ਰੂਪ ਹੋਤਾ ਹੈ ਨ, ਦੇਵਕਾ ਰੂਪ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਪਂਚਮਕਾਲਮੇਂ ਦੇਵ ਆਤੇ ਹੈਂ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ... ਇਸਲਿਯੇ ਮੈਂ ਕਹਤੀ ਥੀ ਕਿ ਗੁਰੁਦੇਵ ਸਬ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ. ਉਪਯੋਗ ਰਖੇ ਤੋ ਗੁਰੁਦੇਵਕੋ ਸਬ ਦਿਖਤਾ ਹੈ. ਗੁਰੁਦੇਵ ਯਹਾਁ-ਸੇ ਭਗਵਾਨਕੇ ਪਾਸ ਜਾਤੇ ਹੈਂ. ਊਪਰ-ਸੇ ਸਬ ਦਿਖਤਾ ਹੈ. ਵਿਮਾਨਮੇਂ ਜਾਤੇ ਹੈਂ. ਮਹਾਵਿਦੇਹ, ਭਰਤਕ੍ਸ਼ੇਤ੍ਰ ਸਬ ਸਮੀਪ ਹੀ ਹੈ. ਯਹਾਁ ਬਗਲਮੇਂ ਮਹਾਵਿਦੇਹ ਕ੍ਸ਼ੇਤ੍ਰ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਯਹਾਁ ਬੀਚਮੇਂ ਪਹਾਡ ਆ ਗਯੇ ਇਸਲਿਯੇ ਕੁਛ ਦਿਖਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਸਬਕੀ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਕਮ ਹੋ ਗਯੀ ਹੈ.