ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਮਾਤਾਜੀਕੇ ਵਚਨਾਮ੍ਰੁਤਮੇਂ ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਰਸਕਸ-ਸੇ ਗੁਰੁਦੇਵ ਸ੍ਵਯਂ ਹੀ ਇਤਨੇ ਹੀ ਰਸ- ਸੇ ਬਾਤ ਕਰਤੇ ਹੋ, ਇਸ ਉਪਦੇਸ਼ਕੀ ਜਮਾਵਟ (ਹੋਤੀ ਹੈ), ਇਤਨੀ ਨਵੀਨਤਾ (ਲਗਤੀ ਹੈ), ਐਸੇ ਸੁਨਤੇ ਹੋਂ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਆਪਕੇ ਕਹਨੇਕੇ ਬਾਦ ਸੁਨਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਬਹੁਤ ਫਰ੍ਕ ਲਗਤਾ ਹੈ. ਨਯੀ ਬਾਤ ਹੀ ਲਗੇ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਹਾਁ. ਗੁਰੁਦੇਵ ਸ੍ਵਯਂ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਕੀ ਬਾਤ ਕਹਤੇ ਹੋ, ਸ੍ਵਯਂ ਭੀ ਐਸਾ ਕਹਤੇ ਥੇ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਸ਼ੁਰੂਆਤਮੇਂ ਆਪਕੇ ਦ੍ਵਾਰਾ ਲਿਖੇ ਗਯੇ ਸਮਯਸਾਰਕੇ ਪ੍ਰਵਚਨ ਹੈ, ਉਸਮੇਂ ਪਹਲੇ ਪਢਾ ਥਾ. ਗੁਰੁਦੇਵਕਾ ਏਕ ਵਚਨ ਆਤਾ ਹੈ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਹਮੇਂ ਰੁਚਤਾ ਹੈ ਉਸਕਾ ਗੀਤ ਗਾਤੇ ਹੈਂ. ਦੂਸਰੇਕੇ ਲਿਯੇ ਨਹੀਂ. ਹਮਕੋ ਜੋ ਰੁਚਤਾ ਹੈ ਉਸਕਾ ਗੀਤ ਹਮ ਗਾਤੇ ਹੈਂ. ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰ ਪਢਤੇ ਵਕ੍ਤ ਗੁਰੁਦੇਵ ਆਹਾਹਾ..! ਸ੍ਵਯਂ ਰਂਗ ਜਾਤੇ ਥੇ. ਵਹੀ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰ ਹਮ ਪਢੇ ਔਰ ਗੁਰੁਦੇਵ ਪਢੇ, ਵਹ ਕੁਛ ਅਲਗ ਹੀ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਗੁਰੁਦੇਵ ਸ੍ਵਯਂ ਏਕਦਮ ਰਂਗਮੇਂ ਆਕਰ ਪਢਤੇ ਥੇ. ਉਨਕੀ ਸ੍ਵਯਂਕੀ ਮਹਿਮਾਕੋ ਮਿਲਾਕਰ ਜੋ ਨਿਕਾਲਤੇ ਥੇ, ਉਨਕੋ ਜੋ ਮਹਿਮਾ ਆਤੀ ਥੀ, ਵਹ ਕੁਛ ਅਲਗ ਹੀ ਪ੍ਰਕਾਰ-ਸੇ ਪਢਤੇ ਥੇ. ਅਪਨੇ ਆਪ ਪਢੇਂ ਔਰ ਗੁਰੁਦੇਵ ਪਢੇਂ, ਵਹ ਕੁਛ ਅਲਗ ਹੀ ਪ੍ਰਕਾਰ-ਸੇ ਪਢਤੇ ਥੇ.
ਜੀਵਕੋ ਦੇਸ਼ਨਾਲਬ੍ਧਿ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਜੀਵ ਅਨਾਦਿਕਾਲ-ਸੇ ਜੋ ਸਮਝਾ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਉਸੇ ਏਕ ਬਾਰ ਜਿਨੇਨ੍ਦ੍ਰ ਦੇਵ ਯਾ ਗੁਰੁ, ਕੋਈ ਉਸੇ ਮਿਲਤਾ ਹੈ. ਦੇਸ਼ਨਾ ਸੁਨਕਰ ਅਂਤਰਮੇਂ-ਸੇ ਦੇਸ਼ਨਾਲਬ੍ਧਿ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਸ੍ਵਰੂਪ ਅਪ੍ਰਗਟਪਨੇ ਭੀ ਗ੍ਰਹਣ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਵਹ ਅਪਨੇਆਪ ਅਨਾਦਿ ਕਾਲ-ਸੇ (ਪ੍ਰਯਤ੍ਨ ਕਰਤਾ ਹੈ). ਜੋ ਚੈਤਨ੍ਯ-ਸ੍ਪਰ੍ਸ਼ੀ ਵਾਣੀ ਆਤੀ ਹੈ, ਉਸ ਵਾਣੀਕੇ ਸਾਥ ਉਪਾਦਾਨਕਾ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਆਤ੍ਮਾਕੋ ਜਾਗ੍ਰੁਤ ਹੋਨੇਮੇਂ ਐਸਾ ਉਪਾਦਾਨ-ਨਿਮਿਤ੍ਤਕਾ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧ ਹੈ. ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਭਲੇ ਅਪਨੇ-ਸੇ ਹੋ, ਜੀਵ ਸ੍ਵਤਂਤ੍ਰ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਕਰੇ ਤੋ ਭੀ ਨਿਮਿਤ੍ਤ ਔਰ ਉਪਾਦਾਨਕਾ ਐਸਾ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧ ਹੈ.
ਚੈਤਨ੍ਯਕੀ ਜੋ ਵਾਣੀ ਨਿਕਲਤੀ ਹੈ ਵਹ ਅਨ੍ਦਰ-ਸੇ ਘੁਲਮਿਲਕਰ, ਅਂਤਰਮੇਂ ਜਿਸੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁਆ ਹੈ, ਵਹ ਪ੍ਰਗਟ ਜਿਨਕੋ ਹੁਆ ਹੈ ਉਨਕੀ ਵਾਣੀ ਨੀਕਲੇ, ਉਸ ਵਾਣੀਕੀ ਅਸਰ ਉਸਕੇ ਉਪਾਦਾਨ ਉਪਰ (ਹੋਤੀ ਹੈ). ਐਸਾ ਨਿਮਿਤ੍ਤ-ਉਪਾਦਾਨਕਾ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧ ਹੈ. ਇਸਲਿਯੇ ਗੁਰੁਦੇਵਕੀ ਚੈਤਨ੍ਯ- ਸ੍ਪਰ੍ਸ਼ੀ ਵਾਣੀ ਆਯੇ, ਵਹ ਦੂਸਰੇਕੋ ਜਾਗ੍ਰੁਤ ਹੋਨੇਮੇਂ ਨਿਮਿਤ੍ਤ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਐਸਾ ਉਪਾਦਾਨ-ਨਿਮਿਤ੍ਤਕਾ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧ ਹੈ.