੨੯੬
ਸਮਾਧਾਨਃ- ... ਅਨਨ੍ਤ ਕਾਲ-ਸੇ ਬਾਹ੍ਯ ਕ੍ਰਿਯਾਮੇਂ ਸਬ ਮਾਨ ਬੈਠਾ ਹੈ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਬਾਹਰਮੇਂ- ਸੇ, ਕੋਈ ਵਿਭਾਵਮੇਂ-ਸੇ ਵਹ ਸ੍ਵਭਾਵ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਸ੍ਵਭਾਵਮੇਂ-ਸੇ ਸ੍ਵਭਾਵ ਆਤਾ ਹੈ. ਇਸਲਿਯੇ ਉਸਕਾ ਭੇਦਜ੍ਞਾਨ ਕਰੇ ਕਿ ਵਿਭਾਵਭਾਵ ਮੇਰਾ ਸ੍ਵਭਾਵ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮੈਂ ਉਸਸੇ ਭਿਨ੍ਨ ਹੂਁ. ਐਸੀ ਅਂਤਰਮੇਂ ਭਿਨ੍ਨ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾ-ਪ੍ਰਤੀਤਿ ਕਰੇ, ਉਸਕਾ ਜ੍ਞਾਨ ਕਰੇ ਔਰ ਉਸ ਰੂਪ ਪਰਿਣਤਿ ਕਰੇ ਤੋ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ.
ਉਸੇ ਕਰਨੇਕੇ ਲਿਯੇ ਉਸਕੀ ਲਗਨ, ਉਸਕੀ ਮਹਿਮਾ, ਸਬ ਵਹੀ ਕਰਨੇਕਾ ਹੈ. ਉਸ ਜਾਤਕਾ ਵਿਚਾਰ, ਵਾਂਚਨ, ਵਹ ਜਬਤਕ ਨ ਹੋ ਤਬਤਕ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਕਾ ਅਭ੍ਯਾਸ ਕਰੇ, ਵਾਂਚਨ ਕਰੇ, ਲਗਨੀ, ਮਹਿਮਾ ਕਰੇ. ਗੁਰੁਦੇਵਨੇ ਕਹਾ ਹੈ ਉਸੀ ਮਾਰ੍ਗ ਪਰ ਜਾਨਾ ਹੈ. ਉਸਕੀ ਅਪੂਰ੍ਵਤਾ ਲਗਨੀ ਚਾਹਿਯੇ, ਅਂਤਰਮੇਂ ਉਸਕੀ ਮਹਿਮਾ ਲਗਨੀ ਚਾਹਿਯੇ. ਯੇ ਸਬ ਬਾਹਰ ਕੁਛ ਅਪੂਰ੍ਵ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਅਨਨ੍ਤ ਕਲਮੇਂ ਸਬ ਕਿਯਾ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਏਕ ਆਤ੍ਮਾਕਾ ਸ੍ਵਰੂਪ ਨਹੀਂ ਜਾਨਾ ਹੈ. ਬਾਹਰਮੇਂ ਉਸੇ ਸਬ ਅਪੂਰ੍ਵਤਾ ਲਗੀ, ਬਾਹਰਕੀ ਅਪੂਰ੍ਵਤਾ ਵਹ ਅਪੂਰ੍ਵਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਅਂਤਰਕੀ ਅਪੂਰ੍ਵ ਵਸ੍ਤੁ ਅਂਤਰਮੇਂ ਹੈ. ਬਾਹਰਮੇਂਂ ਕੁਛ ਨਵੀਨਤਾ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ. ਬਾਹਰਕੀ ਜੋ ਮਹਿਮਾ ਲਗਤੀ ਹੈ, ਵਹ ਛੂਟਕਰ ਅਂਤਰਕੀ ਮਹਿਮਾ ਹੋਨੀ ਚਾਹਿਯੇ.
..ਸ੍ਵਭਾਵਮੇਂ-ਸੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਚਾਰਿਤ੍ਰ ਅਪਨੇਮੇਂ-ਸੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਸਬ ਅਪਨੇਮੇਂ- ਸੇ ਹੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਸੁਵਰ੍ਣਮੇਂ-ਸੇ ਸੁੁਵਰ੍ਣਕੇ ਹੀ ਗਹਨੇ ਹੋਤੇ ਹੈਂ, ਹੋਲੇਮੇਂ-ਸੇ ਲੋਹੇਕਾ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਵੈਸੇ ਸ੍ਵਭਾਵਮੇਂ-ਸੇ ਹੀ ਸ੍ਵਭਾਵ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਉਸੇ ਬਾਹਰਮੇਂ ਦੇਵ-ਗੁਰੁ-ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰ ਨਿਮਿਤ੍ਤ ਹੋਤੇ ਹੈਂ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਉਪਾਦਾਨ ਸ੍ਵਯਂਕੋ ਤੈਯਾਰ ਕਰਨਾ ਹੈ. ਅਨਨ੍ਤ ਕਾਲਮੇਂ ਜੀਵਨੇ ਧਰ੍ਮ ਸੁਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਔਰ ਸੁਨਾਨਵਾਲੇ ਜਿਨੇਨ੍ਦ੍ਰ ਦੇਵ, ਗੁਰੁ ਮਿਲੇ ਔਰ ਯਦਿ ਅਪੂਰ੍ਵਤਾ ਲਗੇ ਤੋ ਅਂਤਰਮੇਂ ਉਸੇ ਦੇਸ਼ਨਾਲਬ੍ਧਿ ਹੋਤੀ ਹੈ. ਐਸਾ ਨਿਮਿਤ੍ਤ-ਉਪਾਦਾਕਾ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਕਰਨੇਕਾ ਸ੍ਵਯਂਕੋ ਹੈ. ਕਰਨਾ ਸ੍ਵਯਂ, ਅਂਤਰਮੇਂ ਸ੍ਵਯਂਕੋ ਪੁਰੁਸ਼ਾਰ੍ਥ ਕਰਨਾ ਹੈ.
ਮੁਮੁਕ੍ਸ਼ੁਃ- ਅਨ੍ਦਰ-ਸੇ ਉਸੇ ਜਿਜ੍ਞਾਸਾ ਜਾਗ੍ਰੁਤ ਹੋਨੀ ਚਾਹਿਯੇ.
ਸਮਾਧਾਨਃ- ਅਨ੍ਦਰ ਸ੍ਵਯਂਕੋ ਲਗਨਾ ਚਾਹਿਯੇ ਕਿ ਮੁਝੇ ਕਰਨਾ ਹੀ ਹੈ. ਭਵਕਾ ਅਭਾਵ ਕੈਸੇ ਹੋ? ਐਸਾ ਸ੍ਵਯਂਕੋ ਲਗਨਾ ਚਾਹਿਯੇ ਤੋ ਹੋ. ਉਸੇ ਬਾਹਰਮੇਂ ਕਹੀਂ ਸੁਖ ਲਗੇ ਨਹੀਂ, ਸ਼ਾਨ੍ਤਿ ਲਗੇ ਨਹੀਂ, ਸ਼ਾਨ੍ਤਿ ਅਨ੍ਦਰਮੇਂ-ਸੇ ਕੈਸੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ? ਉਸਕੀ ਜਿਜ੍ਞਾਸਾ ਜਾਗਨੀ ਚਾਹਿਯੇ.
ਮਹਿਮਾ ਕਰਨੀ, ਲਗਨੀ ਕਰਨੀ, ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ, ਵਾਂਚਨ ਕਰਨਾ, ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰ ਅਭ੍ਯਾਸ (ਕਰਨਾ),