-
੯੪ ] [ ਮੋਕ੍ਸ਼ਮਾਰ੍ਗਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ
ਹੈ. ਧਨਾਦਿਕ ਸਾਮਗ੍ਰੀ ਕਿਸੀਕੀ ਕਿਸੀਕੇ ਹੋਤੀ ਦੇਖੀ ਜਾਤੀ ਹੈ, ਯਹ ਉਨ੍ਹੇਂ ਅਪਨੀ ਮਾਨਤਾ ਹੈ.
ਤਥਾ ਸ਼ਰੀਰਕੀ ਅਵਸ੍ਥਾ ਔਰ ਬਾਹ੍ਯ ਸਾਮਗ੍ਰੀ ਸ੍ਵਯਮੇਵ ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਹੋਤੀ ਤਥਾ ਵਿਨਸ਼੍ਟ ਹੋਤੀ ਦਿਖਾਈ ਦੇਤੀ
ਹੈ, ਯਹ ਵ੍ਰੁਥਾ ਸ੍ਵਯਂ ਕਰ੍ਤ੍ਤਾ ਹੋਤਾ ਹੈ. ਵਹਾਁ ਜੋ ਕਾਰ੍ਯ ਅਪਨੇ ਮਨੋਰਥਕੇ ਅਨੁਸਾਰ ਹੋਤਾ ਹੈ ਉਸੇ
ਤੋ ਕਹਤਾ ਹੈ — ‘ਮੈਂਨੇ ਕਿਯਾ’; ਔਰ ਅਨ੍ਯਥਾ ਹੋ ਤੋ ਕਹਤਾ ਹੈ — ‘ਮੈਂ ਕ੍ਯਾ ਕਰੂਁ?’ ਐਸਾ ਹੀ ਹੋਨਾ
ਥਾ ਅਥਵਾ ਐਸਾ ਕ੍ਯੋਂ ਹੁਆ? — ਐਸਾ ਮਾਨਤਾ ਹੈ. ਪਰਨ੍ਤੁ ਯਾ ਤੋ ਸਰ੍ਵਥਾ ਕਰ੍ਤ੍ਤਾ ਹੀ ਹੋਨਾ ਥਾ
ਯਾ ਅਕਰ੍ਤ੍ਤਾ ਰਹਨਾ ਥਾ, ਸੋ ਵਿਚਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ.
ਤਥਾ ਮਰਣ ਅਵਸ਼੍ਯ ਹੋਗਾ ਐਸਾ ਜਾਨਤਾ ਹੈ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਮਰਣਕਾ ਨਿਸ਼੍ਚਯ ਕਰਕੇ ਕੁਛ ਕਰ੍ਤ੍ਤਵ੍ਯ
ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ; ਇਸ ਪਰ੍ਯਾਯ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧੀ ਹੀ ਯਤ੍ਨ ਕਰਤਾ ਹੈ. ਤਥਾ ਮਰਣਕਾ ਨਿਸ਼੍ਚਯ ਕਰਕੇ ਕਭੀ ਤੋ
ਕਹਤਾ ਹੈ ਕਿ — ਮੈਂ ਮਰੂਁਗਾ ਔਰ ਸ਼ਰੀਰਕੋ ਜਲਾ ਦੇਂਗੇ. ਕਭੀ ਕਹਤਾ ਹੈ — ਮੁਝੇ ਜਲਾ ਦੇਂਗੇ.
ਕਭੀ ਕਹਤਾ ਹੈ — ਯਸ਼ ਰਹਾ ਤੋ ਹਮ ਜੀਵਿਤ ਹੀ ਹੈਂ. ਕਭੀ ਕਹਤਾ ਹੈ — ਪੁਤ੍ਰਾਦਿਕ ਰਹੇਂਗੇ ਤੋ
ਮੈਂ ਹੀ ਜੀਊਁਗਾ. — ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਪਾਗਲਕੀ ਭਾਁਤਿ ਬਕਤਾ ਹੈ, ਕੁਛ ਸਾਵਧਾਨੀ ਨਹੀਂ ਹੈ.
ਤਥਾ ਅਪਨੇਕੋ ਪਰਲੋਕਮੇਂ ਜਾਨਾ ਹੈ ਯਹ ਪ੍ਰਤ੍ਯਕ੍ਸ਼ ਜਾਨਤਾ ਹੈ; ਉਸਕੇ ਤੋ ਇਸ਼੍ਟ-ਅਨਿਸ਼੍ਟਕਾ ਯਹ
ਕੁਛ ਭੀ ਉਪਾਯ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਔਰ ਯਹਾਁ ਪੁਤ੍ਰ, ਪੌਤ੍ਰ ਆਦਿ ਮੇਰੀ ਸਨ੍ਤਤਿਮੇਂ ਬਹੁਤ ਕਾਲ ਤਕ ਇਸ਼੍ਟ
ਬਨਾ ਰਹੇ — ਅਨਿਸ਼੍ਟ ਨ ਹੋ; ਐਸੇ ਅਨੇਕ ਉਪਾਯ ਕਰਤਾ ਹੈ. ਕਿਸੀਕੇ ਪਰਲੋਕ ਜਾਨੇਕੇ ਬਾਦ ਇਸ
ਲੋਕਕੀ ਸਾਮਗ੍ਰੀ ਦ੍ਵਾਰਾ ਉਪਕਾਰ ਹੁਆ ਦੇਖਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰਨ੍ਤੁ ਇਸਕੋ ਪਰਲੋਕ ਹੋਨੇਕਾ ਨਿਸ਼੍ਚਯ ਹੋਨੇ
ਪਰ ਭੀ ਇਸ ਲੋਕਕੀ ਸਾਮਗ੍ਰੀਕਾ ਹੀ ਪਾਲਨ ਰਹਤਾ ਹੈ.
ਤਥਾ ਵਿਸ਼ਯ-ਕਸ਼ਾਯੋਂਕੀ ਪਰਿਣਤਿਸੇ ਤਥਾ ਹਿਂਸਾਦਿ ਕਾਰ੍ਯੋਂ ਦ੍ਵਾਰਾ ਸ੍ਵਯਂ ਦੁਃਖੀ ਹੋਤਾ ਹੈ,
ਖੇਦਖਿਨ੍ਨ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਦੂਸਰੋਂਕਾ ਸ਼ਤ੍ਰੁ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਇਸ ਲੋਕਮੇਂ ਨਿਂਦ੍ਯ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਪਰਲੋਕਮੇਂ ਬੁਰਾ ਹੋਤਾ
ਹੈ — ਐਸਾ ਸ੍ਵਯਂ ਪ੍ਰਤ੍ਯਕ੍ਸ਼ ਜਾਨਤਾ ਹੈ ਤਥਾਪਿ ਉਨ੍ਹੀਂਮੇਂ ਪ੍ਰਵਰ੍ਤਤਾ ਹੈ. — ਇਤ੍ਯਾਦਿ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰਸੇ ਪ੍ਰਤ੍ਯਕ੍ਸ਼
ਭਾਸਿਤ ਹੋ ਉਸਕਾ ਭੀ ਅਨ੍ਯਥਾ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾਨ ਕਰਤਾ ਹੈ, ਜਾਨਤਾ ਹੈ, ਆਚਰਣ ਕਰਤਾ ਹੈ; ਸੋ ਯਹ
ਮੋਹਕਾ ਮਾਹਾਤ੍ਮ੍ਯ ਹੈ.
ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਯਹ ਜੀਵ ਅਨਾਦਿਸੇ ਮਿਥ੍ਯਾਦਰ੍ਸ਼ਨ-ਜ੍ਞਾਨ-ਚਾਰਿਤ੍ਰਰੂਪ ਪਰਿਣਮਿਤ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ. ਇਸੀ
ਪਰਿਣਮਨਸੇ ਸਂਸਾਰਮੇਂ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰਕਾ ਦੁਃਖ ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਕਰਨੇਵਾਲੇ ਕਰ੍ਮੋਂਕਾ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧ ਪਾਯਾ ਜਾਤਾ ਹੈ.
ਯਹੀ ਭਾਵ ਦੁਃਖੋਂਕੇ ਬੀਜ ਹੈਂ ਅਨ੍ਯ ਕੋਈ ਨਹੀਂ.
ਇਸਲਿਯੇ ਹੇ ਭਵ੍ਯ! ਯਦਿ ਦੁਃਖੋਂਸੇ ਮੁਕ੍ਤ ਹੋਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਤੋ ਇਨ ਮਿਥ੍ਯਾਦਰ੍ਸ਼ਨਾਦਿਕ
ਵਿਭਾਵਭਾਵੋਂਕਾ ਅਭਾਵ ਕਰਨਾ ਹੀ ਕਾਰ੍ਯ ਹੈ; ਇਸ ਕਾਰ੍ਯਕੇ ਕਰਨੇਸੇ ਤੇਰਾ ਪਰਮ ਕਲ੍ਯਾਣ ਹੋਗਾ.
ਇਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਮੋਕ੍ਸ਼ਮਾਰ੍ਗਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਨਾਮਕ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਮੇਂ ਮਿਥ੍ਯਾਦਰ੍ਸ਼ਨ-ਜ੍ਞਾਨ-ਚਾਰਿਤ੍ਰਕੇ ਨਿਰੂਪਣਰੂਪ
ਚੌਥਾ ਅਧਿਕਾਰ ਸਮਾਪ੍ਤ ਹੁਆ ..੪..