स्मरतिरसुरनाथः प्रास्तदुष्टाघयूथः ।
दिशतु शमनिशं नो नेमिरानन्दभूमिः ।।१३।।
तीर्थंकरपरमदेवस्वरूपाख्यानमेतत् । आत्मगुणघातकानि घातिकर्माणि ज्ञानदर्शनावरणान्तरायमोहनीयकर्माणि, तेषां
[shlokArtha — ] je so indrothI pUjya chhe, jemanun sadbodharUpI (samyaggnAnarUpI) rAjya vishAL chhe, kAmavijayI (laukAntik) devonA je nAth chhe, duShTa pAponA samUhano jemaNe nAsh karyo chhe, shrI kRiShNa jemanAn charaNomAn namyA chhe, bhavyakamaLanA je sUrya chhe (arthAt bhavyorUpI kamaLone vikasAvavAmAn je sUrya samAn chhe), te AnandabhUmi neminAth ( – AnandanA sthAnarUp neminAth bhagavAn) amane shAshvat sukh Apo. 13.
anvayArtha — [निःशेषदोषरहितः] (evA) nisheSh doShathI je rahit chhe ane [केवलज्ञानादिपरमविभवयुतः] kevaLagnAnAdi param vaibhavathI je sanyukta chhe, [सः] te [परमात्मा उच्यते] paramAtmA kahevAy chhe; [तद्विपरीतः] tenAthI viparIt [परमात्मा न] te paramAtmA nathI.
TIkA — A, tIrthankar paramadevanA svarUpanun kathan chhe.
AtmAnA guNono ghAt karanArAn ghAtikarmo — gnAnAvaraNIyakarma, darshanAvaraNIyakarma, antarAyakarma ane mohanIyakarma — chhe; temano niravasheShapaNe pradhvans karyo hovAthI ( – kAI bAkI
16 ]