स्मरतिरसुरनाथः प्रास्तदुष्टाघयूथः ।
दिशतु शमनिशं नो नेमिरानन्दभूमिः ।।१३।।
तीर्थंकरपरमदेवस्वरूपाख्यानमेतत् । आत्मगुणघातकानि घातिकर्माणि ज्ञानदर्शनावरणान्तरायमोहनीयकर्माणि, तेषां
[shlokārthaḥ — ] je so indrothī pūjya chhe, jemanun sadbodharūpī (samyaggnānarūpī) rājya vishāḷ chhe, kāmavijayī (laukāntik) devonā je nāth chhe, duṣhṭa pāponā samūhano jemaṇe nāsh karyo chhe, shrī kr̥iṣhṇa jemanān charaṇomān namyā chhe, bhavyakamaḷanā je sūrya chhe (arthāt bhavyorūpī kamaḷone vikasāvavāmān je sūrya samān chhe), te ānandabhūmi nemināth ( – ānandanā sthānarūp nemināth bhagavān) amane shāshvat sukh āpo. 13.
anvayārthaḥ — [निःशेषदोषरहितः] (evā) niḥsheṣh doṣhathī je rahit chhe ane [केवलज्ञानादिपरमविभवयुतः] kevaḷagnānādi param vaibhavathī je sanyukta chhe, [सः] te [परमात्मा उच्यते] paramātmā kahevāy chhe; [तद्विपरीतः] tenāthī viparīt [परमात्मा न] te paramātmā nathī.
ṭīkāḥ — ā, tīrthaṅkar paramadevanā svarūpanun kathan chhe.
ātmānā guṇono ghāt karanārān ghātikarmo — gnānāvaraṇīyakarma, darshanāvaraṇīyakarma, antarāyakarma ane mohanīyakarma — chhe; temano niravasheṣhapaṇe pradhvans karyo hovāthī ( – kāī bākī
16 ]