गाथा ३१ ] [ १३१ छे तेम एनो ज्ञानस्वभाव पण भगवान छे. जेणे आवा आत्माने अनुभवमां लीधो तेने ते आवो छे. परंतु जेने आवा आत्मानो अनुभव नथी तेने ते नथी, केमके आत्मा शुं चीज छे तेनी तेने खबर नथी.

प्रभु! तुं आवो ज छे. तारी जात ज आवी छे. सहज वस्तु आवी छे. ज्ञानस्वभाव विश्व उपर तरतो छे. एटले के समस्त विश्वने जाणवामां समर्थ होवा छतां तेनाथी भिन्न रहे छे. ज्ञान ज्ञेयमां गया विना ज्ञेयने जाणे छे. माटे ज्ञेय ज्ञानथी भिन्न छे. आवो अविनश्वर, स्वतःसिद्ध, परमार्थरूप परिपूर्ण भगवान ज्ञानस्वभाव छे. रागथी भिन्न पडी तेनुं भान थतां, तेनो अनुभव थतां ते आवो छे एम ख्यालमां आवे छे. तेनुं नाम जिनपणुं तथा सम्यग्दर्शनादि धर्म छे. अहो! अजैनमांथी जैन थवानी आ अलौकिक विधि छे. पर्यायमां रागथी भिन्न पडीने भगवान ज्ञानस्वभाव अनुभवमां आव्यो त्यारे जाणवामां आव्युं के पोते परथी भिन्न परिपूर्ण छे अने स्ववेदनमां आववा लायक छे. आ प्रकारे परथी भिन्न थईने भगवान परिपूर्ण ज्ञानस्वभावी वस्तुमां अंतर एकाग्र थवुं ए एक निश्चयस्तुति छे, ए केवळीना गुणनी स्तुति अने आत्माना गुणनी स्तुति छे.

हवे कौंसमां टीप वडे खुलासो करे छेः-

शरीर परिणामने प्राप्त द्रव्येन्द्रिय, खंडखंडज्ञानरूप भावेन्द्रिय अने इंद्रियना विषयभूत पदार्थो-कुटुंब परिवार, देव, शास्त्र, गुरु इत्यादि बधाय परज्ञेय छे अने ज्ञायक स्वयं भगवान आत्मा स्वज्ञेय छे. विषयोनी आसक्तिथी ते बन्नेनो एक जेवो अनुभव थतो हतो. निमित्तनी रुचिथी ज्ञेय-ज्ञायकनो एक जेवो अनुभव थतो हतो. पण ज्यारे भेदज्ञान वडे भिन्नतानुं ज्ञान थयुं त्यारे ज्ञेय-ज्ञायकसंकरदोष दूर थयो. त्यारे ‘हुं तो एक अखंड ज्ञायक छुं, ज्ञेयनी साथे मारे कांई संबंध नथी’ आवुं अंदरमां (स्वसंवेदन) ज्ञान थयुं. आ पहेला प्रकारनी स्तुति थई.