असुहोवओगरहिदो सुहोवजुत्तो ण अण्णदवियम्हि । होज्जं मज्झत्थोऽहं णाणप्पगमप्पगं झाए ।।१५९।।
यो हि नामायं परद्रव्यसंयोगकारणत्वेनोपन्यस्तोऽशुद्ध उपयोगः स खलु मन्द- तीव्रोदयदशाविश्रान्तपरद्रव्यानुवृत्तितन्त्रत्वादेव प्रवर्तते, न पुनरन्यस्मात् । ततोऽहमेष सर्वस्मिन्नेव परद्रव्ये मध्यस्थो भवामि । एवं भवंश्चाहं परद्रव्यानुवृत्तितन्त्रत्वाभावात् शुभेनाशुभेन वाशुद्धोप- भावपरिणतपरमचैतन्यस्वभावात्प्रतिकूलः उग्रः । वीतरागसर्वज्ञप्रणीतनिश्चयव्यवहारमोक्षमार्गाद्विलक्षण उन्मार्गपरः । इत्थंभूतविशेषणचतुष्टयसहित उपयोगः परिणामः तत्परिणतपुरुषो वेत्यशुभोपयोगो भण्यत इत्यर्थः ।।१५८।। अथ शुभाशुभरहितशुद्धोपयोगं प्ररूपयति — असुहोवओगरहिदो अशुभोपयोगरहितो भवामि । स कः अहं अहं कर्ता । पुनरपि कथंभूतः । सुहोवजुत्तो ण शुभोपयोगयुक्तः परिणतो न भवामि । क्व विषयेऽसौ शुभोपयोगः । अण्णदवियम्हि निजपरमात्मद्रव्यादन्यद्रव्ये । तर्हि कथंभूतो भवामि । होज्जं मज्झत्थो जीवितमरणलाभालाभसुखदुःखशत्रुमित्रनिन्दाप्रशंसादिविषये मध्यस्थो भवामि । इत्थंभूतः सन् किं करोमि । णाणप्पगमप्पगं झाए ज्ञानात्मकमात्मानं ध्यायामि । ज्ञानेन निर्वृत्तं ज्ञानात्मकं
हवे परद्रव्यना संयोगनुं जे कारण (अशुद्ध उपयोग) तेना विनाशने अभ्यासे छेः —
अन्वयार्थः — [अन्यद्रव्ये] अन्य द्रव्यमां [मध्यस्थः] मध्यस्थ [भवन्] थतो [अहम्] हुं [अशुभोपयोगरहितः] अशुभोपयोग रहित थयो थको तेम ज [शुभोपयुक्तः न] शुभोपयुक्त नहि थयो थको [ज्ञानात्मक म्] ज्ञानात्मक [आत्मकं] आत्माने [ध्यायामि] ध्याउं छुं.
टीकाः — जे आ, (१५६मी गाथामां) परद्रव्यना संयोगना कारण तरीके कहेवामां आवेलो अशुद्ध उपयोग, ते खरेखर मंद -तीव्र उदयदशामां रहेला परद्रव्य अनुसार परिणतिने आधीन थवाथी ज प्रवर्ते छे, परंतु अन्य (कोई) कारणथी नहि. माटे बधाय परद्रव्यमां हुं आ मध्यस्थ थाउं. अने एम मध्यस्थ थतो हुं परद्रव्य अनुसार