श्चित्सामान्यविशेषभासिनि निजद्रव्ये करोतु स्थितिम् ।।१५।।
पवादं स्वीकरोतीत्यभिप्रायः ।।२३१।। एवं ‘उवयरणं जिणमग्गे’ इत्याद्येकादशगाथाभिरपवादस्य विशेष- विवरणरूपेण चतुर्थस्थलं व्याख्यातम् । इति पूर्वोक्तक्रमेण ‘ण हि णिरवेक्खो चागो’ इत्यादित्रिंशद्गाथाभिः स्थलचतुष्टयेनापवादनामा द्वितीयान्तराधिकारः समाप्तः । अतः परं चतुर्दशगाथापर्यन्तं श्रामण्यापरनामा मोक्षमार्गाधिकारः कथ्यते । तत्र चत्वारि स्थलानि भवन्ति । तेषु प्रथमतः आगमाभ्यासमुख्यत्वेन ‘एयग्गगदो समणो’ इत्यादि यथाक्रमेण प्रथमस्थले गाथाचतुष्टयम् । तदनन्तरं भेदाभेदरत्नत्रयस्वरूपमेव मोक्षमार्ग इति व्याख्यानरूपेण ‘आगमपुव्वा दिट्ठी’ इत्यादि द्वितीयस्थले सूत्रचतुष्टयम् । अतः परं द्रव्यभावसंयमकथनरूपेण ‘चागो य अणारंभो’ इत्यादि तृतीयस्थले गाथाचतुष्टयम् । तदनन्तरं
भावार्थः — ज्यां सुधी शुद्धोपयोगमां ज लीन न थइ जवाय त्यां सुधी श्रमणे आचरणनी सुस्थिति अर्थे उत्सर्ग ने अपवादनी मैत्री साधवी जोईए. तेणे पोतानी निर्बळतानो ख्याल राख्या विना एकला उत्सर्गनो आग्रह राखीने केवळ अति कर्कश आचरणनी हठ न करवी जोईए, तेम ज उत्सर्गरूप ध्येयने चूकीने एकला अपवादना आश्रये केवळ मृदु आचरणरूप शिथिलता पण न सेववी जोईए. हठ पण न थाय अने शिथिलता पण न सेवाय एम वर्तवुं जोईए. सर्वज्ञ भगवाननो मार्ग अनेकान्त छे. पोतानी दशा तपासीने जे रीते एकंदरे लाभ थाय ते रीते वर्तवानो भगवाननो उपदेश छे. पोतानी गमे ते (सबळ के निर्बळ) स्थिति होय तोपण एक ज प्रकारे वर्तवुं एवो जिनमार्ग नथी. २३१.
(हवे श्लोक द्वारा आत्मद्रव्यमां स्थिर थवानुं कहीने ‘आचरणप्रज्ञापन’ पूर्ण करवामां आवे छेः)
(अर्थः — ) ए प्रमाणे विशिष्ट +आदरवाळा पुराण पुरुषोए सेवेलुं, उत्सर्ग अने अपवाद द्वारा घणी पृथक् पृथक् भूमिकाओमां व्यापतुं जे चरण ( – चारित्र) तेने यति प्राप्त करीने, क्रमशः अतुल निवृत्ति करीने, चैतन्यसामान्य अने चैतन्यविशेषरूप जेनो प्रकाश छे एवा निजद्रव्यमां सर्वतः स्थिति करो.
आ रीते आचरणप्रज्ञापन समाप्त थयुं.
*शार्दूलविक्रीडित छंद
+आदर = काळजी; सावधानी; प्रयत्न; बहुमान.