स्वयमधिकगुणा गुणाधरैः परैः सह क्रियासु वर्तमाना मोहादसम्यगुपयुक्तत्वात् चारित्रात् भ्रश्यन्ति ।।२६७।।
णिच्छिदसुत्तत्थपदो समिदकसाओ तवोधिगो चावि ।
वर्तन्ते तदातिप्रसंगाद्दोषो भवति । इदमत्र तात्पर्यम् — वन्दनादिक्रियासु वा तत्त्वविचारादौ वा यत्र रागद्वेषोत्पत्तिर्भवति तत्र सर्वत्र दोष एव । ननु भवदीयकल्पनेयमागमे तथा नास्ति । नैवम्, आगमः सर्वोऽपि रागद्वेषपरिहारार्थ एव, परं किंतु ये केचनोत्सर्गापवादरूपेणागमनयविभागं न जानन्ति त एव रागद्वेषौ कुर्वन्ति, न चान्य इति ।।२६७।। इति पूर्वोक्तक्रमेण ‘एयग्गगदो’ इत्यादिचतुर्दशगाथाभिः स्थलचतुष्टयेन श्रामण्यापरनामा मोक्षमार्गाभिधानस्तृतीयोऽन्तराधिकारः समाप्तः । अथानन्तरं द्वात्रिंशद्गाथापर्यन्तं पञ्चभिः स्थलैः शुभोपयोगाधिकारः कथ्यते । तत्रादौ लौकिकसंसर्गनिषेधमुख्यत्वेन ‘णिच्छिदसुत्तत्थपदो’ इत्यादिपाठक्रमेण गाथापञ्चकम् । तदनन्तरं सरागसंयमापरनामशुभोपयोग – स्वरूपकथनप्रधानत्वेन ‘समणा सुद्धुवजुत्ता’ इत्यादि सूत्राष्टकम् । ततश्च पात्रापात्रपरीक्षाप्रतिपादनरूपेण ‘रागो पसत्थभूदो’ इत्यादि गाथाषष्टकम् । ततः परमाचारादिविहितक्रमेण पुनरपि संक्षेपरूपेण समाचार- व्याख्यानप्रधानत्वेन ‘दिट्ठा पगदं वत्थु’ इत्यादि सूत्राष्टकम् । ततः परं पञ्चरत्नमुख्यत्वेन ‘जे
टीकाः — जेओ पोते अधिक गुणवाळा होवा छतां हीन गुणवाळा बीजा (श्रमणो) प्रत्ये (वंदनादि) क्रियाओमां वर्ते छे, तेओ मोहने लीधे असम्यक् उपयुक्त थया थका ( – मिथ्या भावोमां जोडाया थका) चारित्रथी भ्रष्ट थाय छे. २६७.
हवे असत्संग निषेध्य छे एम दर्शावे छेः —
अन्वयार्थः — [निश्चितसूत्रार्थपदः] सूत्रो अने अर्थोना पदने (अधिष्ठानने) जेणे निश्चित (निर्णीत) करेल छे, [शमितकषायः] कषायोने जेणे शमाव्या छे [च] अने [तपोऽधिकः अपि] जे अधिक तपवाळो छे — एवो जीव पण [यदि] जो [लौकिकजनसंसर्गं] लौकिक जनोना संसर्गने [न त्यजति] छोडतो नथी, [संयतः न भवति] तो ते संयत रहेतो नथी (अर्थात् असंयत थई जाय छे).
४८०प्रवचनसार[ भगवानश्रीकुंदकुंद-