स्वयं जघन्यगुणः सन् श्रमणोऽहमपीत्यवलेपात्परेषां गुणाधिकानां विनयं प्रतीच्छन् श्रामण्यावलेपवशात् कदाचिदनन्तसंसार्यपि भवति ।।२६६।। श्रुतफलं नास्ति, तपोधनानां तपःफलं चेति ।।२६५।। अत्राह शिष्यः — अपवादव्याख्यानप्रस्तावे शुभोपयोगो व्याख्यातः, पुनरपि किमर्थं अत्र व्याख्यानं कृतमिति । परिहारमाह — युक्तमिदं भवदीयवचनं, किंतु तत्र सर्वत्यागलक्षणोत्सर्गव्याख्याने कृते सति तत्रासमर्थतपोधनैः कालापेक्षया किमपि ज्ञानसंयमशौचोपकरणादिकं ग्राह्यमित्यपवादव्याख्यानमेव मुख्यम् । अत्र तु यथा भेदनयेन सम्यग्दर्शनज्ञानचारित्रतपश्चरणरूपा चतुर्विधाराधना भवति, सैवाभेदनयेन सम्यक्त्वचारित्ररूपेण द्विधा भवति, तत्राप्यभेदविवक्षया पुनरेकैव वीतरागचारित्राराधना, तथा भेदनयेन सम्यग्दर्शनसम्यग्ज्ञान- सम्यक्चारित्ररूपस्त्रिविधमोक्षमार्गो भवति, स एवाभेदनयेन श्रामण्यापरमोक्षमार्गनामा पुनरेक एव, स चाभेदरूपो मुख्यवृत्त्या ‘एयग्गगदो समणो’ इत्यादिचतुर्दशगाथाभिः पूर्वमेव व्याख्यातः । अयं तु
have, je shrAmaNye adhik hoy tenA pratye jANe ke te shrAmaNye hIn (potAnAthI munipaNAmAn halako) hoy em AcharaN karanArano vinAsh darshAve chhe —
anvayArtha — [यः] je shramaN [यदि गुणाधरः भवन्] guNe hIn (halako) hovA chhatAn [अपि श्रमणः भवामि] ‘hun paN shramaN chhun’ [इति] em mAnIne arthAt garva karIne [गुणतः अधिकस्य] guNe adhik pAsethI ( – je potAnA karatAn adhik guNavALA hoy evA shramaN pAsethI) [विनयं प्रत्येषकः] vinay ichchhe chhe, [सः] te [अनन्तसंसारी भवति] anantasansArI thAy chhe.
TIkA — je shramaN pote jaghanya guNavALo hovA chhatAn ‘hun paN shramaN chhun’ evA garvane lIdhe bIjA adhik guNavALAo pAsethI vinayanI ichchhA kare chhe, te (shramaN) shrAmaNyanA garvane vash kadAchit anantasansArI paN thAy chhe. 266.