तेजो दिट्ठी णाणं इड्ढी सोक्खं तहेव ईसरियं तिहुवणपहाणदइयं तेजः प्रभामण्डलं, जगत्त्रयकालत्रयवस्तुगतयुगपत्सामान्यास्तित्वग्राहकं केवलदर्शनं, तथैव समस्तविशेषास्तित्वग्राहकं केवलज्ञानं, ऋद्धिशब्देन समवसरणादिलक्षणा विभूतिः, सुखशब्देनाव्याबाधानन्तसुखं, तत्पदाभि- लाषेण इन्द्रादयोऽपि भृत्यत्वं कुर्वन्तीत्येवंलक्षणमैश्वर्यं, त्रिभुवनाधीशानामपि वल्लभत्वं दैवं भण्यते । माहप्पं जस्स सो अरिहो इत्थंभूतं माहात्म्यं यस्य सोऽर्हन् भण्यते । इति वस्तुस्तवनरूपेण नमस्कारं कृतवन्तः ।।“ “ “ “ “
पणमामि नमस्करोमि पुणो पुणो पुनः पुनः । कम् । तं सिद्धं परमागमप्रसिद्धं सिद्धम् । कथंभूतम् । गुणदो अधिगदरं अव्याबाधानन्तसुखादिगुणैरधिकतरं समधिकतरगुणम् । पुनरपि कथं-
-: अब, यहाँ शुभ परिणामका अधिकार प्रारम्भ होता है :-
अब, इन्द्रियसुखस्वरूप सम्बन्धी विचारोंको लेकर, उसके (इन्द्रिय सुखके) साधनका (-शुभोपयोगका) स्वरूप कहते हैं : —
अन्वयार्थ : — [देवतायतिगुरुपूजासु ] देव, गुरु और यतिकी पूजामें, [दाने च एव ] दानमें [सुशीलेषु वा ] एवं सुशीलोंमें [उपवासादिषु ] और उपवासादिकमें [रक्तः आत्मा ] लीन आत्मा [शुभोपयोगात्मकः ] शुभोपयोगात्मक है ।।६९।।
गुरु -देव -यतिपूजा विषे, वळी दान ने सुशीलो विषे, जीव रक्त उपवासादिके, शुभ -उपयोगस्वरूप छे. ६९.