એ વિનષ્ટ (તથા) છે, છે, છે, છે, છે તે ધ્રૌવ્ય, એનો નિર્ણય પ્રભુ! આહા... હા! એનો અકર્તાપણાનો
આહા.. હા! પોતાની (પર્યાય) હો! પરની તો વાતે ય શી કરવી? પરની દશા પાળવી, પૈસા દેવા,
પૈસા લેવા, એ પર્યાય તો તારી કર્તાપણાની નથી.’ એમાં તારો કાંઈ અધિકાર નથી.’ (જ્યાં પોતાની
પર્યાયનો પણ કર્તા નથી.) આહા... હા! મુનિરાજ! સાચા સંતો! એમને આહાર દેવા વખતે શરીરની
ક્રિયા- જે આહાર (દેવાની) પર્યાય (થાય છે.) એ એમ તે વખતે ઉત્પન્ન થવાની હતી તે થઈ (છે.)
પૂર્વની અપેક્ષાએ તેને વિનષ્ટ કહીએ, થવાની અપેક્ષાએ - ત્યાર પછીની અપેક્ષાએ તેને ઉત્પન્ન કહીએ
છેછેછેછેછે તેને ધ્રૌવ્ય કહીએ. એમાં આહાર દેનારો કહે કે ‘મેં આહાર-પાણી આપ્યાં’ એ વાત એમાં
રહેતી નથી. આહા... હા! (શ્રોતાઃ) બધાને લોલાં (પાંગળા) બનાવી દીધાં...! (ઉત્તરઃ) બધાને
પુરુષાર્થવાળા બનાવી દીધાં. આહા...હા..! વીર્યવાળા બનાવ્યા ઈ. હું મારી પર્યાયનો પણ કર્તા નથી
એવું મારું વીર્ય છે. આહા...હા! સમજાણું કાંઈ? જ્ઞાતા છઊં તે મહાવીર્ય છે. એ મહાપુરુષાર્થ છે.
સમજાય છે કાંઈ? આવી વાતું હવે!! આમાં વાદ - વિવાદ કરે તો ઈ ક્યાં પાર પડે! આહાહા!
વસ્તુસ્થિતિ!! બધા તો એમ કહે કે કાનજીસ્વામી અહીં આવ્યા ત્યારે આ બધું થયું. એ વાત -એ
કહેતા’ તા ઓલા
એમ નથી બાપુ!
ઉત્પન્ન બેની અપેક્ષા જ્યાં છે જ નહીં છેછેછે તે કાળે તે પર્યાય, તે કાળે તે પર્યાય, તે કાળે તે પર્યાય
છે. આહા... હા..! ‘છે’ ની અપેક્ષાએ એક - એક પર્યાયમાં ત્રણપણું લાગુ પડે બાપુ! આહા... હા..!
એ તો (‘સમયસાર’) ૩૨૦ માં આવ્યું ને ભાઈ! સર્વવિશુદ્ધ અધિકાર.
પણ તે કાળે થવાની હતી. અને તે કાળે થવાની હતી (તે થઈ) તે ઉત્પાદ છે. પહેલાની અપેક્ષાએ
વ્યય છે. અને છેછેછે એ અપેક્ષાએ ધ્રૌવ્ય છે. પણ જ્ઞાનમાં ‘જાણવાની’ વાત (છે.) એ જ્ઞાનની
પર્યાય ફેરવું એ નહીં પાછું આહા...હા...! આ...રે!
એ સંતોએ શાસ્ત્ર રચીને સમજાવ્યું (છે.) (આપે સ્પષ્ટીકરણ કરીને સહેલું બનાવી દીધું.) આહા...
હા..! આવું