નથી એટલે ૧૮૮ પાને જુઓ, અહીંયાં એ હાલે છે. આહા... હા!
મકાન બનાવું ને... એમાં આપણે રહેશું ને.... બાયડી - છોકરાંવને ત્યાં ઠી’ ક પડશે. અરે... રે..
ભ્રમણા, ભ્રમણા ભ્રમણા છે. (એમ અહીંયાં) કહે છે પ્રભુ! (શ્રોતાઃ) બધાય બાવા થઈ જાય તો
આપશે કોણ ખાવા?
પોલીસ એક નીકળેલો, બેઠેલો બહાર. એટલે પૂરું થ્યું પછી કહે મારા’ જ તમે બહુ ત્યાગનું કહો છો.
બધા ત્યાગી થઈ જશે તો એને આહાર-આહાર કોણ આપશે? એવો પ્રશ્ન કર્યો પોલીસે. ૭૮ ની
સાલની વાત છે. કેટલાં થ્યાં સત્તાવન. કીધું બાપું, ઈ કોણ આપશે ઈ પ્રશ્ન ત્યાં છે જ નહીં. એ ટાણે
પર્યાય થવાની હોય તે આપશે જ. આપશે જ (એટલે) થશે જ. મેં તો જવાબ ઈ આપ્યો’ તો કે’
એક માણસ લાખપતિ છે ને પચ્ચીલાખ (પતિ) થવા માંગે છે. તે એમ વિચારે કે આ બધા
પચ્ચીસલાખવાળા થઈ જશે તો ગરીબ-વાસણ ઉટકનારા કોણ રહેશે? મારું રાંધનારું કોણ રહેશે? આ
લાકડા લાવનાર કોણ રહેશે? એમ વિચાર કરે છે કીધું તે દી’. આ તો ૭૮ ની વાત છે ચૂડામાં.
પર્યાય જે છે જે સમય થવાની એ પર્યાયને ત્રણ્ય લાગુ પડે. પૂર્વની અપેક્ષાએ વિનષ્ટ, વર્તમાન
અપેક્ષાએ, ઉત્પન્ન, છેછે અપેક્ષાએ ધ્રૌવ્ય. એવી જ્યાં પર્યાયનો નિર્ણય કરે ત્યારે તે જ્ઞાતા-દ્રષ્ટા થાય.
ત્યારે તે વર્તમાન થતી પર્યાયનો પણ તે કર્તા ન થાય. કારણ કે એમાં ‘ભાવ’ નામનો (આત્મામાં)
ગુણ છે. અને અનંતગુણમાં ‘ભાવ’ નું રૂપ છે. જે સમયે જે પર્યાય થવાની હોય તે થાય જ. કરું તો
થાય નહિતર ન થાય એમ’ છે નહીં. આહા... હા! ઠીક! ભાઈ આવી ગયા આજ. આવું બધું વારંવાર
ન આવે ન્યાં. આતો સામે પુસ્તક આવ્યું. હોય એનો અર્થ થાય ને..! આહા...! આ પંડિતો બધા
(અહીંયાં છે ને...!) આ માળા’ પંડિતો લ્યો છે ને પચાસ પંડિતો ભેગા થ્યા’ તા ઈન્દોર. અહીંયાંનો
વિરોધ (કરવા). ‘પરંતુ ન કરે એ દિગંબર નહીં. અર... ર અરે પ્રભુ! પ્રભુ! આ તું શું કરે છે!
પછી એ શું કરે? (સત્નો વિરોધ કરે.) સ્થાનકવાસી, શ્વેતાંબરમાં તો એ વાત (ક્રમબદ્ધની) જ નથી.
એ તો જૈનપણાથી વિરુદ્ધ બધી વાતો એનામાં તો. આહા! આ તો દિગંબરમાં પણ ગોટા ઊઠયા.