श्री पूज्यपादे धर्मराज्यनो उद्धार कर्यो, देवोना अधिपतिओए तेमनुं पादपूजन कर्युं तेथी तेओ पूज्यपाद कहेवाया, तेमना द्वारा उद्धार पामेलां शास्त्रो आजे पण तेमना विद्याविशारद गुणोनुं कीर्तिगान करे छे. तेओ जिनवत् विश्वबुद्धिना धारक हता अर्थात् समस्त शास्त्र-विषयोमां पारंगत हता. तेमणे कामदेवने जीत्यो हतो तेथी कृतकृत्यभावधारी उच्च कोटिना योगीओए तेमने ‘जिनेन्द्रबुद्धि’ नामे वर्णव्या छे.
वळी आ शिलालेखमां एवो पण उल्लेख छे के–- (१) तेओ अद्वितीय औषध-ऋद्धिना धारक हता, (२) विदेहक्षेत्रस्थित जिनेन्द्र भगवानना दर्शनथी तेमनुं गात्र पवित्र थई गयुं हतुं; (३) तेमना पादोदक (चरण-जल)ना स्पर्शथी एक वखत लोढुं पण सोनुं थई गयुं हतुं. आ उपरांत घोर तपश्चर्यादिथी तेमनी आंखनुं तेज नष्ट थयुं हतुं, परंतु ‘शान्त्यष्टक’ना एकाग्रतापूर्वक पाठथी नेत्र-तेज पुन: प्राप्त थयुं हतुं.
महा योगीओने माटे आवी घटनाओ असंभवित नथी. ग्रन्थरचना :
श्री पूज्यपादस्वामीए जे ग्रन्थो रच्या छे तेमां ‘जैनेन्द्र व्याकरण’, शब्दावतार, सर्वार्थसिद्धि, समाधितंत्र, इष्टोपदेश ग्रन्थो प्रमुखस्थाने छे. नीचेना शिलालेखथी तेमना रचित ग्रन्थोनो ख्याल आवे छे—
सिद्धान्ते निपुणत्वमुद्धकवितां जैनाभिषेकः स्वकः ।
माख्यातीह स पूज्यपादमुनिषः पूज्यो मुनीनां गणैः ।।४।। (–श्र.शि.ले.नं. ४०)
जेमनुं ‘जैनेन्द्र व्याकरण’ शब्दशास्त्रोमां पोताना अनुपम स्थानने, ‘सर्वार्थसिद्धि’ सिद्धान्तमां परम निपुणताने, ‘जैनाभिषेक’ उच्च कक्षानी कविताने, ‘छन्दशास्त्र’ बुद्धिनी सूक्ष्मता (रचनाचातुर्य)ने अने ‘समाधिशतक’ स्वात्मस्थिति (स्थितप्रज्ञता)ने संसारमां विद्वानो प्रति जाहेर करे छे, ते पूज्यपाद मुनीन्द्र मुनिगणोथी पूजनीय छे. जैनेन्द्र व्याकरण :
आ संस्कृत व्याकरणनो ग्रंथ छे. तेना सूत्रोना लाघवादिना कारणे तेनुं महत्व घणुं छे अने तेथी तेणे लोकमां सारी प्रतिष्ठा प्राप्त करी छे. भारतमां आठ प्रमुख शाब्दिकोमां व्याकरणना कर्ता श्री पूज्यपाद स्वामीनी सारी गणना छे.